Mysikrólik to najmniejszy ptak w Europie, osiągający zaledwie 9 cm długości. Mysikrólik to ptak śpiewający. Występuje prawie w całej Europie. Wierzch ciała mysikrólika jest oliwkowo-zielony, spód biały, a na głowie widoczna jest charakterystyczna pomarańczowa plama. Samice mysikrólików są podobne do samców, ale zazwyczaj mają mniejsze pomarańczowe plamy na głowie. Brązowo-szaro-zielone upierzenie mysikrólika jest bardzo gęste, z czarno-bordowym pasem grzebienia, który u samca jest bardziej pomarańczowy, a u samicy żółty.
Na górnej stronie ciała upierzenie jest blado oliwkowo-zielone do żółtozielonego, natomiast spód ciała jest szarobiały do szarozielonego. Pióra skrzydeł są nieco bardziej brązowe w porównaniu do reszty upierzenia. Oliwkowo-brązowe pokrywy ramion i dłoni są jaśniejsze na czubku, tworząc żółtawo-białą przepaskę na skrzydłach. Ciało mysikrólików zawsze wydaje się zaokrąglone i puszyste, głowa nie jest wyraźnie oddzielona od ciała.
Mysikróliki zamieszkują lasy iglaste i liściaste w Europie i Azji. Ptaki te są wędrowne i zimują w południowej i zachodniej Europie, a także w Azji. Żywią się owadami, pajęczakami i innymi małymi bezkręgowcami, których szukają w koronach drzew.
Mysikróliki słyną ze swojego żywego zachowania, jakie przejawiają w trakcie lotu i żerowania. Charakteryzują się bardzo energicznym ruchem i częstym przesiadywaniem. Ptaki te są bardzo aktywne, zwinnie skaczą po gałęziach i drzewach, jednocześnie mrużąc oczy, co dodaje im uroku.
Mysikróliki zazwyczaj gniazdują w norach, dziuplach lub w kępach mchu na drzewach. Samica składa zwykle od 6 do 10 jaj, które są inkubowane przez około 14 dni. Młode ptaki opuszczają gniazdo po około 16 dniach od wyklucia. Mysikrólik jest monogamiczny i dojrzewa płciowo po roku.
Mysikrólik ma ogromny zasięg, który rozciąga się od Wysp Brytyjskich przez Azję do Japonii; dlatego ryzyko wyginięcia jest wyjątkowo niskie. Zgrubne oszacowanie populacji to 98 do 165 milionów dorosłych ptaków.
Preferowanym miejscem grzędowania zimowych gąsiąt są gęste gałęzie świerków. Szukają miejsc na górnej stronie gałęzi, która jest szczególnie dobrze chroniona przez zwisające nad nią gałęzie.
Z reguły mysikróliki unikają przelotów nad dużymi obszarami bez osłony. Jeśli są do tego zmuszone, ich lot przypomina falujący lot sikorki. U celu podróży lądują w miejscach, gdzie gałęzie są bardzo blisko siebie.
Mysikrólik jest w zasadzie mieszkańcem lasów iglastych, silnie przywiązanym do świerków. W typowych środkowoeuropejskich obszarach występowania mysikrólik preferuje niezbyt gęste, krzaczaste stare świerki z dobrze rozwiniętymi grzbietami.
Śpiew mysikrólik jest tak wysoki, że wiele osób nie słyszy go wcale lub tylko w bliskiej odległości.
Zimujące złotolitki są migrantami częściowymi. Tylko populacje lęgowe na dalekiej północy Europy opuszczają zimą całkowicie swoje lęgowiska.
Wielkość mysikrólika
Długość ciała mysikrólika ok. 9 cm
Rozpiętość skrzydeł mysikrólika od 13 do 15 cm.
Masa ciała mysikrólika od 4,5 do 7 g.
Ile jaj skalda mysikrólik?
Mysikrólik składa 8 – 10 jaj.
Co je mysikrólik?
Mysikróliki odżywiają się wyłącznie drobnymi stawonogami, a ilość spożywanego dziennie pokarmu jest co najmniej równa masie ich ciała.
Ptak podobny do mysikrólika to zniczek zwyczajny (Regulus ignicapilla). Zniczek zwyczajny który w przeciwieństwie do mysikrólika ma białą pręgę nad oczami i jaskrawożółte boki szyi. Zniczek zwyczajny jest też dużo bardziej zielony na brzuchu niż mysikrólik. Terytoria mysikrólika i zniczka zwyczajnego, które mają wiele podobnych zachowań, czasami się pokrywają. Mysikrólik nie konkuruje jednak bezpośrednio ze zniczkiem zwyczajnym o pokarm, gdyż jego dieta składa się w najmniejszych zdobyczach. Zniczek zwyczajny dużo rzadziej występuje w Polsce niż mysikrólik, z wyjątkiem Sudetów.
Źródła zdjęć i treści: