Szczegóły

Kategoria: Ptaki w Polsce

Małe brązowe ptaki w Polsce to: Małe brązowe ptaki w Polsce to: cierniówka, gajówka, jaskółka brzegówka, łozówka, makolągwa, mazurek, pełzacz ogrodowy, piecuszek, pierwiosnek, płochacz pokrzywnica, rokitniczka, rzepołuch, sikora uboga, skowronek, słowik szary, strzyżyk, świerszczak, trzcinniczek, wróbel.

Polska ma szczęście gościć dużą liczbę małych brązowych ptaków. Niekiedy trudno je zidentyfikować. Każdy z tych małych, brązowych ptaków posiada wyraźne cechy, które go wyróżniają.

Małe brązowe ptaki w Polsce to:

• Cierniówka, pokrzewka cierniówka (Sylvia communis).
• Gajówka, pokrzewka ogrodowa (Sylvia borin).
• Jaskółka brzegówka (Riparia riparia).
• Łozówka (Acrocephalus palustris).
• Makolągwa (Linaria cannabina).
• Mazurek, wróbel mazurek, wróbel polny (Passer montanus).
• Pełzacz ogrodowy (Certhia brachydactyla)
• Piecuszek (Phylloscopus trochilus).
• Pierwiosnek (Phylloscopus collybita).
• Płochacz pokrzywnica, pokrzywnica (Prunella modularis).
• Rokitniczka (Acrocephalus schoenobaenus).
• Rzepołuch, makolągwa żółtodzioba (Linaria flavirostris).
• Sikora uboga, szarytka, błotniczka, sikora trzcinna (Poecile palustris).
• Skowronek, rolak (Alauda arvensis).
• Słowik szary, bekwarek (Luscinia luscinia).
• Strzyżyk (Troglodytes troglodytes).
• Świerszczak (Locustella naevia).
• Trzcinniczek (Acrocephalus scirpaceus).
• Wróbel, wróbel zwyczajny, wróbel domowy (Passer domesticus).

Małe brązowe ptaki w Polsce.

Cierniówka to mały brązowy ptak w Polsce.

Cierniówka mierzy ok. 14 cm i waży 13-15 g. Zarówno samiec, jak i samica mają rdzawo-brązowe pokrywy skrzydeł, długi ogon z białymi skrajnymi płatami ogona i biały pierścień wokół oczu. Wiosną samiec ma wyraźnie widoczną różnicę między białym zadem a klatką piersiową z różowym odcieniem. Cierniówka przyciąga uwagę między innymi swoim zgrzytliwym śpiewem. Cierniówki można obserwować na obszarach z rzadkimi krzewami i krzewinkami. Cierniówka żywi się owadami, pająkami oraz jesienią jagodami.

Gajówka to mały brązowy ptak w Polsce.

Gajówka posiada mało charakterystyczne upierzenie: jest szaro-brązowe na wierzchu i szaro-białe od spodu. Jednak przy pewnej wprawie można ją rozpoznać po śpiewie, który jest wydłużonym bełkotem trwającym od 3 do 10 sekund. Głębokie, melodyjne tony przypominają szybką pieśń kosa. Śpiew gajówki może również przypominać początkowe nuty kapturki zwanej też pokrzewką czarnogłową (Sylvia atricapilla). Gajówka to płochliwy, mały, brązowy ptak śpiewający występuje niemal wszędzie w Polsce i można go spotkać od końca kwietnia do września. Gajówka żywi się różnymi gatunkami owadów, jagodami i innymi owocami.

Jaskółka brzegówka to mały brązowy ptak w Polsce.

Jaskółka brzegówka to najmniejsza z europejskich jaskółek. Ma 12-13 cm długości i waży 11-19,5 g. Średnia długość życia jaskółki brzegówki wynosi około 4 lat. Obie płcie są podobna i nie można ich odróżnić po upierzeniu. Rozpoznawana jest po małej talii, białym podbródku i gardle oraz dobrze zaznaczonym ciemnym pasie piersiowym na klatce piersiowej. Jaskółka brzegówka jest brązowa lub szaro-brązowa w górnej części piór, pióra na górnej części ciała mają otwarte końcówki. Jaskółka brzegówka lekko rozwidlony ogon. Jaskółka brzegówka ma spód ciała biały, z szerokim brązowym pasem piersiowym na piersi, oddzielającym białe gardło od białego brzucha. Śpiew jaskółki brzegówki to powtarzające się "cirr" lub "trill", a piosenka to słabe ćwierkanie. Jaskółka brzegówka żywi się małymi owadami latającymi.

Łozówka to mały brązowy ptak w Polsce.

Łozówka jest mała, mierzy 12 – 13 cm, jest mniejsza od wróbla. Łozówka ma górną stronę ciała szaro-brązową, spód jest żółtawo-biały. Gardło jest białe, nogi pomarańczowo-żółte. Obie płcie są tego samego koloru. Jest bardzo podobny do trzcinniczka (Acrocephalus scirpaceus), ale zwykle występuje w innych siedliskach i ma inny śpiew. Łozówki żyją wśród drzew wierzbowych, na obszarach z roślinnością zielną, blisko wody. Łozówka żywi się pająkami, owadami, niekiedy ślimakami.

Makolągwa to mały brązowy ptak w Polsce.

Makolągwa to mały ptak ze stosunkowo długim ogonem, mierzy ok.13,5 cm . W letnim upierzeniu stary samiec ma różowe czoło i pierś, podczas gdy grzbiet i górna część zadu są kasztanowobrązowe. Pióra skrzydeł i ogona są czarne z jasnymi pasami. Jasne krawędzie tworzą białe pole na złożonym skrzydle. Samica zwykle nie ma czerwonych kolorów w letnim upierzeniu, a grzbiet jest bardziej szarawy z kilkoma ciemnymi plamami wzdłuż boków piersi i brzucha. Dziób jest brązowy latem i szarawy zimą. Makolągwę można obserwować przez cały rok. Jej głośny śpiew można usłyszeć na otwartych przestrzeniach z żywopłotami, krzewami i krzewinkami, szczególnie wiosną. Makolągwa żywi się nasionami, ziarnami i owocami.

Mazurek to mały brązowy ptak w Polsce.

Mazurek to mały brązowy ptak mniejszy od wróbla domowego. Mazurka można łatwo odróżnić od innych ptaków z rodziny wróblowatych, np. wróbla domowego, po orzechowo-brązowym czole i głowie oraz czarnej plamie na białych policzkach. Mazurek ma mały czarny śliniak i biały kołnierz po bokach szyi. Górna część ciała jest brązowa z czarnymi plamami, zad jest żółtawo-brązowy, ogon i skrzydła są brązowe (skrzydła z dwoma cienkimi białymi paskami). Mazurek ma spód ciała białawy, ogon w kolorze ochry. Obie płcie mazurka są do siebie podobne; samica jest nieco jaśniejsza. Jesienią mazurki tworzą duże stada, w których zimują z wróblami domowymi i innymi gatunkami. Mazurek żywi się głównie nasionami, młode ptaki żywią się również pokarmem zwierzęcym.

Pełzacz ogrodowy to mały brązowy ptak w Polsce.

Pełzacz ogrodowy dorasta do wielkości 12-13,5 cm przy rozpiętości skrzydeł 18-21 cm i wadze 8-12 g. Pełzacza ogrodowego można rozpoznać po charakterystycznym sposobie poruszania się. Przylatuje na drzewo, a następnie używa piór ogonowych, aby poruszać się w górę, podskakując. Ma charakterystyczny, zakrzywiony w dół, wąski dziób, zakrzywiony w dół który jest nieco dłuższy niż pełzacza leśnego. Skrzydła są krótkie i szerokie. Pełzacz ogrodowy ma brązową górną część ciała z podłużnymi czarno-białymi plamami. Ubarwienie to służy jako kamuflaż, dzięki czemu ptak jest trudny do odróżnienia na korze drzewa. Podogonie ma jasne, a boki są brązowe niż u pełzacza leśnego. Inne cechy wyróżniające mogą obejmować węższy pasek nadoczodołowy, ogólnie ciemniejsze ubarwienie, nieco inne oznaczenia skrzydeł, monochromatyczne pióra ogonowe i dłuższy pazur na tylnym palcu. Wszystkie te różnice są jednak bardzo subtelne i trudne do określenia. Pełzacz ogrodowy żywi się owadami, chrząszczami, pająkami i larwami.

Piecuszek to mały brązowy ptak w Polsce.

Piecuszek ma 11-12,5 cm długości i waży 6,3-14,6 g. Podgatunek Phylloscopus trochilus yakutensis odbywa jedną z najdłuższych migracji o długości ponad 13 000 kilometrów w ciągu 93 - 118 dni do południowo-wschodniej Afryki, biorąc pod uwagę bardzo małe rozmiary ptaka. Płcie piecuszka są podobne i nie można ich odróżnić po upierzeniu. Piecuszek ma długą, wąską, żółtawą lub żółtawo-białą brew, bielszą za okiem, pasek nad okiem o tej samej długości jest wąski, jasnobrązowy; policzek i okolice uszu ciemnobrązowe z żółtawym odcieniem. Górne części ciała są oliwkowo-brązowe lub jasnozielono-brązowe z szarawym odcieniem. Prostki ogona, pióra skrzydeł i ogona mają brązowawo-piżmowe brzegi boczne z zielonkawym odcieniem. Gardło i pierś białawe, z cytrynowożółtymi smugami; podbródek zwykle bielszy; brzuch białawy, czasem z żółtymi smugami; boki białawe, z lekkim odcieniem ochry. Piecuszek ma ciemnobrązowy dziób, z podstawą dolnej żuchwy o zmiennym kolorze - od żółtawego do pomarańczowego. Nogi ciemnobrązowe lub różowobrązowe, wyjątkowo ciemniejsze lub bardziej szare. Piecuszek żywi się głównie owadami oraz ich jajami i larwami, ale także pająkami i ślimakami; jesienią zjada również owoce i nasiona jeżyn i malin, czarnego bzu i porzeczek. Łapie owady głównie wśród liści w koronach drzew, ale także w niższych kondygnacjach drzew, krzewów i niskiej roślinności. Samce są często poligamiczne, jeden samiec może łączyć się w pary z 2-3 samicami. Piecuszek to szybko poruszający się członek rodziny trznadli można często zobaczyć podskakującego pod mniej gęstymi krzewami w poszukiwaniu pożywienia. Piecuszek żywi się owadami i pająkami.

Pierwiosnek to mały brązowy ptak w Polsce.

Pierwiosnek jest raczej niepozorny w kolorze. Śpiew pierwiosnka można usłyszeć niemal wszędzie tam, gdzie rosną duże drzewa ma oliwkowozielone górne partie ciała z szarobrązowym odcieniem. Brązowe skrzydła i prostowniki ogona są wąsko obrzeżone na brzegach jasnozielonym oliwkowym kolorem. Rzut głównych remigów jest stosunkowo krótki. Ciemny pasek biegnie w poprzek oka, przecinając wąską białawą obrączkę oczną. Brwi nad okiem są zwykle krótkie i słabo widoczne, żółtawobrązowe (wiosną) do żółtawobiałych. Policzki i okolice uszne oliwkowo-brązowe. Podogonie prawie całkowicie białawe lub białawe. Boki piersi i boki żółtawe z lekkim brązowym odcieniem. Pierwiosnek chodzi z podskakującym ogonem podczas żerowania.

 

Płochacz pokrzywnica to mały brązowy ptak w Polsce.

Płochacz pokrzywnica jest wielkości rudzika ma niecałe 15 centymetrów długości, czyli jest nieco mniejszy od wróbla. Waży ok. 20 gramów. Płochacz pokrzywnica z daleka wygląda na całkowicie brązową. Pierś i głowa są szare, górna część ciała jest brązowa z czarnymi paskami. Charakterystyczny jest ciemny, cienki dziób. Samce i samice mają podobny wygląd. Śpiew płochacza pokrzywnicy, który trwa około trzech sekund, jest metalicznym ćwierkaniem przypominającym dźwięk wydawany przez koło niesmarowanej taczki. Płochacz pokrzywnica bardzo przypomina wróbla domowego, jednak można je odróżnić po kształcie dzioba. Płochacz pokrzywnica ma cienki i spiczasty dziób, podczas gdy wróbel domowy ma krótki, szerszy dziób. W sezonie lęgowym gniazda płochaczy pokrzywnicy są często preferowane przez kukułki. Po wykluciu się pisklę kukułki wypiera inne jaja z gniazda, aby zapewnić sobie przetrwanie. Ze względu na to potencjalnie niszczycielskie zagrożenie dla przetrwania gatunku, płochacze pokrzywnice mogą wychowywać kilka lęgów piskląt rocznie. Płochacza pokrzywnicę można zobaczyć na ziemi, w zaroślach leśnych, w krzakach lub żywopłotach. Płochacz pokrzywnica żywi się głównie robakami, chrząszczami, mrówkami i ślimakami.

Rokitniczka to mały brązowy ptak w Polsce.

Dorosła rokitniczka ma oliwkowo-brązowy, lekko pstrokaty grzbiet i blady brzuch. Rokitniczka ma kościste czoło i typową białą bruzdę brwiową. Obie płcie mają podobny wygląd, przy czym młode ptaki mają paski od klatki piersiowej w dół, które zanikają wraz z wiekiem. Śpiew rokitniczki jest szybki, przenikliwy i przerywany gwizdami i imitacjami. Zawołaniem i sygnałem ostrzegawczym jest głośne "ćwierkanie". Rokitniczka jest mała, mierzy 11,5 - 13 cm długości i waży ok. 11 g. Rokitniczka zjada owady, pająki, ślimaki, mszyce.

Rzepołuch to mały brązowy ptak w Polsce.

Rzepołuch to żółto-brązowy ptak o wielkości 13-14 centymetrów, który przypomina samicę makolągwy (Linaria cannabina) oraz czeczotki (Acanthis flammea). Rzepołuch ma dziób żółty zimą i szary latem. Grzbiet i boki ma mocno prążkowane. Samiec rzepołucha w letnim upierzeniu ma czerwoną, niepasiastą górną część ciała, podczas gdy samice i młode ptaki mają brązową i pasiastą górną część ciała. Najłatwiejszym sposobem rozpoznania rzepołucha jest jego odgłos, który jest charakterystycznym wysokim skrzekiem. Rzepołucha można spotkać w Polsce zimą, często przemieszcza się w małych grupach. Rzepołuch żywi się nasionami i owocami.

 

Sikora uboga to mały brązowy ptak w Polsce.

Sikora uboga preferuje lasy i parki. Górna część ciała jest szaro-brązowa, podogonie białawe z brązowym odcieniem, szczególnie na bokach i dolnej części brzucha, policzki białe, a grzbiet, czoło i podbródek błyszcząco czarne. Dziób jest czarny, a nogi szaro-czarne. Obie płcie są ubarwione podobnie, młode ptaki mają bardziej jednolicie ubarwione czoło i podbródek, bardziej szary odcień na górnej części ciała i jaśniejszy spód ciała. Sikorę ubogą można odróżnić od bardzo podobnej czarnogłówki (Poecile montanus) głównie po głosie. Sikora uboga jest ptakiem osiadłym, ale jesienią i zimą wędruje w poszukiwaniu pożywienia, czasami w mieszanych stadach z innymi gatunkami sikor. Sikora uboga to brązowy ptak mniejszy od wróbla o długości 11-12 cm i wadze 8,9-15 g.

Skowronek to mały brązowy ptak w Polsce.

Skowronek jest brązowo prążkowany na wierzchniej stronie z jasnymi krawędziami piór. Szyja i pierś ma szarobrązowe z gęstymi ciemnobrązowymi plamami, które ciągną się wzdłuż boków brzucha. Reszta spodu jest szaro-biała. Wierzch piór ogona jest ciemnobrązowy z jasnobrązowymi krawędziami, a wierzch skrzydła ma białawą krawędź spływu, podczas gdy spód skrzydła jest szarobiały. Ogon jest trójkolorowy: najbardziej zewnętrzne pióra są białe w różnym stopniu, a następnie kilka czysto ciemnobrązowych piór, podczas gdy środkowe pary piór mają szaro-brązowe paski. Szarobrązowy dziób jest lekko zakrzywiony w dół. Nogi są jasnobrązowe z długim, prostym tylnym pazurem. Samce i samice są podobne. Samiec jest jednak nieco większy od samicy. Skowronek mierzy około 18 centymetrów długości i waży 33-45 gramów. Jego ulubione siedliska to obszary o zróżnicowanej roślinności na otwartym terenie, często niedaleko ugorów. Skowronek żywi się owadami latem oraz nasionami zimą.

 

Słowik szary to mały brązowy ptak w Polsce.

Słowik szary ma bardzo niepozorne upierzenie. Jest brązowawe na wierzchu i żółtawobrązowe na lekko nakrapianym spodzie. Ogon jest charakterystycznie czerwonawo-brązowy. Przy długości 16,5 centymetra jest nieco większy niż rudzik i ma dłuższy ogon. Obie płcie są podobne. Słowik szary jest bardzo podobny do blisko spokrewnionego słowika rdzawego (Luscinia megarhynchos), który ma bardziej czerwonawo-brązowy wierzch i bardziej czerwony ogon. Spód słowika rdzawego jest również pozbawiony plam. Pomimo tych różnic, oba gatunki są trudne do odróżnienia w terenie. Słowik szary żywi się chrząszczami, mrówkami, stonogami.

Strzyżyk to mały brązowy ptak w Polsce.

Strzyżyk to jeden z najmniejszych ptaków w Europie, mierzący zaledwie 9 - 10,5 cm długości. Strzyżyk to mały brązowy ptaszek mniejszy od wróbla. Jego rozpiętość skrzydeł wynosi 15-17 cm, a waga waha się od 8-12 g. Strzyżyk ma krępy korpus, krótką szyję i stosunkowo dużą głowę. Skrzydła są krótkie i zaokrąglone. Ogon jest również stosunkowo krótki (około 3,5 cm); grzebień często utrzymuje go pionowo. Dziób, w kształcie wrzeciona, jest cienki i lekko skierowany w dół. Nogi są bardzo mocne i różowe. Pióra są miękkie i puszyste, z czerwono-brązowymi odcieniami na górnej części ciała i brązowo-szarymi na dolnej części ciała. Całe ciało pokryte jest drobnymi "welonami", bardziej wyraźnymi na brzegach skrzydeł i końcówkach ogona, które sprawiają, że strzyżyk wygląda na pasiastego. Nad oczami włosy puchowe przybierają biały odcień, czasem niezbyt wyraźny. Samce nie różnią się zewnętrznie od samic, podobnie jak młode ptaki nie różnią się od dojrzałych. Jedyną różnicą między tymi ostatnimi jest silniejsze zaakcentowanie czerwonawych odcieni na grzbiecie i ciemnobrązowe pióra głowy (ciemne na końcu) u młodych. Strzyżyk bardzo energicznym ptakiem i ma stosunkowo głośny głos, porównywalny do głosu słowika lub kanarka. Jego wygląd zewnętrzny jest raczej niepozorny, co umożliwia mu doskonały kamuflaż, ma charakterystyczny wyprostowany ogon. Strzyżyk żywi się owadami i pająkami.

Świerszczak to mały brązowy ptak w Polsce.

Świerszczak ma długość ok 13 cm i waży 13-14,5 g. Zarówno samiec, jak i samica mają zielonkawo-brązowy lub oliwkowo-brązowy grzbiet z ciemnobrązowymi plamami, a spód ciała jest jasny. Grzbiet i pachwiny są szarawe, a podogonie cętkowane. Nogi są żółtawo-brązowe, a dziób brązowy. Młode osobniki mają rdzawy odcień na grzbiecie. Świerszczak przyciąga uwagę głównie swoim głośnym śpiewem w okresie lęgowym. Poza tym jest raczej niepozorny. Cętkowany grzbiet jest ważną cechą odróżniającą od strumieniówki (Locustella fluviatilis) i brzęczki (Locustella luscinioides). Świerszczak żyje na otwartych terenach, bagnach, torfowiskach, wilgotnych łąkach. Świerszczak żywi się pająkami, owadami i mięczakami.

Trzcinniczek to mały brązowy ptak w Polsce.

Trzcinniczek to mały ptak długości 13 cm. Ma brązowy grzbiet i białe piór na brzuchu oraz żółtawo-brązowe boki. Głowa jest spiczasta, a nos płaski. Dziób jest cienki i spiczasty, a nogi są zwykle ciemne. Wygląda bardzo podobnie do łozówki (Acrocephalus palustris) i oba gatunki mogą być trudne do rozróżnienia, nawet mając ptaki w ręku. Jednak ich piosenki są bardzo różne. Trzcinniczek jest przywiązany do określonych siedlisk, tj. gęstych biotopów trzcinowych i innych trzcinowisk. Trzcinniczek  tworyz misternie utkane gniazdo na kilku łodygach trzciny, stad jego nazwa. Trzcinniczek żywi się owadami, pająkami i ślimakami.

Wróbel to mały brązowy ptak w Polsce.

Wróbel ma około 15 centymetrów długości. Samiec i samica różnią się upierzeniem. Samiec wróbla ma szary nos, brązową szyję i brwi. Policzki są białe. Górna strona jest brązowo prążkowana, a spód jest szaro-biały, z czarnym gardłem i klatką piersiową w różnym stopniu. Samica wróbla natomiast jest jednolicie szaro-brązowa z jasnym paskiem na oku. Młode ptaki przypominają samice. Wróbla można spotkać na prawie wszystkich obszarach mieszkalnych. Wróbel żywi się nasionami i ziarnami.

Źródła zdjęć i treści:

• Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach 2008–2012 wyd. 2015 Tomasz Chodkiewicz, Lechosław Kuczyński, Arkadiusz Sikora, Przemysław Chylarecki, Grzegorz Neubauer, Łukasz Ławicki, Tadeusz Stawarczyk.
• Breeding Birds of Europe: Divers to Auks v. 1: A Photographic Handbook Autorzy: Alfred Limbrunner, Manfred Pforr.
• Peterson Field Guide To Birds Of North America, Second Edition (Peterson Field Guides). Autor Roger Tory Peterson.
• Ptaki krukowate Polski Autorzy: Leszek Jerzek , Brendan P. Kavanagh , Piotr Tryjanowski.
• Przewodnik Collinsa. Autorzy: Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom.
• Ptaki The Sibley Guide to Birds, 2nd Edition (Sibley Guides). Autor: David Allen Sibley.
• The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds Autorzy: Terres, John K.
• Europe's Birds. Autorzy: Andy Swash, Rob Hume, Hugh Harrop, Robert Still.
• Encyklopedia ilustrowana. Autor: Andrzej G. Kruszewicz.
• Ptaki Polski Dominik Marchowski com.pl.
• Ptaki świata Autor: praca zbiorowa.
• https://pl.wikipedia.org/
• https://pixabay.com/

Szczegóły

Kategoria: Ptaki w Polsce

Witamy w urzekającym świecie strony internetowej, która prezentuje hipnotyzujące zdjęcia i nazwy polskich ptaków. ‘Ptak Roku’, to portal internetowy, który jest skarbnicą dla entuzjastów przyrody, obserwatorów ptaków i tych, którzy chcą zanurzyć się w inspirujących ptasich cudach, które zdobią krajobrazy Polski. Przygotuj się na zachwyt, oglądając urzekające zdjęcia i czytając szczegółowe opisy tych wspaniałych stworzeń i ich unikalnych cech.

Czytaj więcej...

Szczegóły

Kategoria: Ptaki w Polsce

Małe ptaki w Polsce to: mysikrólik zwyczajny, zniczek zwyczajny, strzyżyk zwyczajny, pełzacz leśny, sosnówka, muchołówka mała.

W czarującym świecie polskich ptaków, gdzie łączą się kolory, melodie i unikalne adaptacje, spotykamy jedne z najmniejszych ptasich cudów. Te delikatne stworzenia, pomimo swoich niewielkich rozmiarów, posiadają niezwykłe cechy, które przyciągają naszą wyobraźnię i podziw. Wyruszmy w podróż, aby odkryć najmniejsze ptaki występujące w Polsce, z których każdy ma mnóstwo fascynujących zachowań, zwyczajów lub cech.

Czytaj więcej...

Szczegóły

Kategoria: Ptaki w Polsce

Białe ptaki w Polsce to: czapla biała, czapla nadobna, czapla złotawa, łabędź czarnodzioby, łabędź krzykliwy, łabędź niemy, puchacz śnieżny, warzęcha zwyczajna.

Polskie ptaki są zróżnicowane niezwykle i urozmaicone. W Polsce występuje ponad 470 gatunków ptaków, wśród nich kilka, białych ptaków. Istnieje tak wiele różnych gatunków ptaków, że osobom, które niespecjalnie interesują się ornitologią jest się w nich łatwo pogubić. Wiele osób identyfikuje ptaki na podstawie ich koloru. Innymi ważnymi kryteriami rozróżniającymi są rozmiar, kształt i dziób. Sprawę komplikuje jednak fakt, że niektóre samce i samice ptaków są często bardzo różnie ubarwione.

Tak samo jest w przypadku białych ptaków w Polsce. Może się zdarzyć, że samiec jest całkowicie biały, a samica jest bardziej szara lub brązowa. Istnieje również wiele czarno-białych ptaków, które często mają białe upierzenie z czarnymi elementami. Niemniej jednak ten artykuł dotyczy ptaków białych.

Białe ptaki w Polsce, lista

• Czapla biała (Ardea alba).
• Czapla nadobna (Egretta garzetta).
• Czapla złotawa, czapelka złotawa (Ardea ibis).
• Łabędź czarnodzioby, łabędź Bewicka (Cygnus columbianus).
• Łabędź krzykliwy (Cygnus cygnus).
• Łabędź niemy (Cygnus olor).
• Puchacz śnieżny, sowa śnieżna (Bubo scandiacus).
• Warzęcha zwyczajna (Platalea leucorodia).

Białe ptaki w Polsce

Czapla biała to biały ptak w Polsce

Czapla biała to największa czapla w Polsce i Europie. Czapla biała ma białe upierzenie, żółty dziób oraz ciemne nogi i stopy. Elegancka czapla biała jest smukła i ma szczególnie długą szyję, co nadaje jej bardzo wdzięczny i elegancki wygląd. Czapla biała ma długość od 85 do 100 centymetrów, rozpiętość skrzydeł od 140 do 170 centymetrów, a waga od 700 do 1500 gramów.

Czapla biała występuje na bardzo dużym obszarze, który obejmuje dużą część Europy Wschodniej i Południowej, Ameryki Północnej, Środkowej i Południowej, Azji i Afryki. Preferuje życie w trzcinowiskach wzdłuż jezior, rzek i starorzeczy, a także na bagnach z drzewami i krzewami. Czapla biała poluje na owady, płazy, ryby i myszy, jaszczurki i owady.

Czaple białe żyją w monogamicznych małżeństwach sezonowych i budują gniazda blisko siebie na ziemi. Zwykle w kwietniu lub maju, 3 do 5 jasnoniebieskich jaj jest składanych w odstępie dwóch dni, które są inkubowane przez oboje partnerów od pierwszego dnia.

Czapla nadobna to biały ptak w Polsce

Czapla nadobna ma całkowicie białe upierzenie, czarny dziób i czarne nogi i żółte stopy. Osiąga rozmiar ciała od 55 do 65 centymetrów i waży od 450 do 700 gramów. Rozpiętość skrzydeł wynosi około 90 centymetrów. W okresie godów, u czapli nadobnej na szyi, grzbiecie oraz ogonie rozwijają się długie pióra, lekko unoszące się i rozdzielone promieniście, formując subtelny płaszcz. Te pióra, osiągające długość od 18 do 21 cm, stają się nie tylko ozdobą, ale także fascynującą atrakcją dla ludzi. Od średniowiecza aż po XVIII wiek, używano piór czapli nadobnej do tworzenia ozdób zdobiących hełmy rycerzy, nakrycia głowy szlachty (w tym polskiej), a także kapelusze wyższych oficerów. Nawet konie należące do prominentnych jednostek nosiły ozdobne pióra. W XIX wieku, te eleganckie ozdoby, znane jako egreta, stały się modną dekoracją damską.

Czapla nadobna występuje głównie w południowej Europie i jest bardzo podobna do czapli białej, choć ta druga jest znacznie większa. Czapla nadobna jest dwukrotnie mniejsza od czapli białej. Jego wygląd jest bardzo elegancki ze względu na wdzięczny kształt.

Czapla nadobna żywi się głównie rybami, płazami, owadami wodnymi i robakami.

Czapla złotawa to biały ptak w Polsce

Czapla złotawa ma białe upierzenie, żółty dziób i żółte nogi. W swoim wspaniałym upierzeniu w sezonie lęgowym czapla złotawa ma kępki piór na głowie i czerwono-brązowe pióra na plecach, klatce piersiowej i głowie. Czapla złotawa ma czerwony dziób oraz czerwone nogi.  W Polsce występuje w niewielkich ilościach jako ptak lęgowy.

Czapla złotawa ma długość ciała ok 50 cm, rozpiętość skrzydeł ok. 93 cm i waży od 300 do 400 gramów.

W przeciwieństwie do innych czapli, czapla złotawa nie jest bardzo zależna od wody. Lubi również łapać owady na bardziej suchych obszarach, takich jak pola i pastwiska. Czaple złotawe są ptakami dziennymi i bardzo towarzyskimi. Regularnie żerują w małych stadach, dzięki czemu polowanie grupowe zwiększa efektywność żerowania. Czapla złotawa żywi się głównie owadami.

Łabędź czarnodzioby, łabędź Bewicka to biały ptak w Polsce

Łabędź czarnodzioby jest znacznie mniejszy niż łabędź krzykliwy i łabędź niemy. Jednak nadal jest większy niż gęś. Długość jego ciała wynosi do 120 cm, a rozpiętość skrzydeł 190 cm. Waży około 6 kg, ale może ważyć również 10,5 kg. Ma również całkowicie białe upierzenie i czarny dziób. Łabędź czarnodzioby to najmniejszy łabędź Europy.

Łabędź czarnodzioby jest biały, ma czarny dziób, który u nasady jest żółty. Żółta plama nie sięga do otworów nosowych. Łabędź czarnodzioby ma zdecydowanie krótszą i bardziej masywną szyję, niż łabędź niemy oraz łabędź krzykliwy.

Łabędź czarnodzioby występuje w podobnym środowisku jak łabędź krzykliwy. Jest to jeden z łabędzi, które stosunkowo często rozmnażają się w luźnych grupach przypominających kolonie. Łabędź czarnodzioby występuje w Polsce zimą od października do kwietnia, szczególnie na wybrzeżu.

Łabędzie czarnodziobe są bardzo lokalne i często wracają do gniazda z poprzedniego roku. Gniazdo łabędzia składa się z dużego stosu materiału roślinnego na wzniesieniu blisko wody, najlepiej na małej wyspie..

Łabędzie czarnodziobe żerują głównie w wodzie i żywią się pędami i korzeniami roślin wodnych. Często kopią w mule i uwalniają składniki pokarmowe z podłoża. Nie są tak ściśle wegetariańskie jak inne łabędzie, ale jedzą również małże i ślimaki.

Łabędź krzykliwy to biały ptak w Polsce

Łabędź krzykliwy jest nieco mniejszy niż łabędź niemy. Jego długość ciała wynosi do 165 cm, a rozpiętość skrzydeł około 240 cm. Różni się także od łabędzia niemego prostą szyją i zupełnie innym kształtem dzioba. Łabędź krzykliwy jest biały, a dziób czarny z dużą, w kształcie klina żółta plamą, jest ona zdecydowanie większa niż u łabędzie czarnodziobego. Oczy znajdują się tuż nad podstawą dzioba i są dość małe. W przeciwieństwie do łabędzia niemego, szyja łabędzia krzykliwego jest prosta, a nie wgięta w kształcie litery S.

Naturalnym środowiskiem łabędzia krzykliwego jest zazwyczaj jałowa tundra porośnięta niską roślinnością. Żyją w płytkich jeziorach lub wolno płynących wodach z bogatą roślinnością łęgową. Można je znaleźć w wodach słodkich, słonych i słonawych. Łabędzie można spotkać w  Europie Środkowej, Skandynawii oraz na Syberii. Zimą przylatują do Polski liczbie 10 do 20 tysięcy osobników oraz w krajach Europy Środkowej. Tylko ok. 120 - 200 par składa lęgi w Polsce.

W porównaniu do łabędzi czarnodziobych, łabędzie krzykliwe potrafią ekspresyjnie śpiewać.

Łabędź krzykliwy nie ma postawy grożącej ze skrzydłami uniesionymi w górę, na kształt żagla.

Łabędź niemy to biały ptak w Polsce.

Łabędź niemy jest jednym z największych ptaków latających. Długość ciała łabędzia niemego wynosi 150 cm, a rozpiętość skrzydeł 240 cm. Samce łabędzi niemych ważą do 14 kg. Łabędzie nieme są całkowicie białe i mają pomarańczowy dziób, a także czarny garb u podstawy dzioba. Czarny garb u podstawy dzioba jest również najważniejszą cechą odróżniającą je od innych białych łabędzi

Łabędź niemy należy do podrodziny gęsi (Anserinae). Zamieszkuje inne obszary Europy Środkowej. Preferuje jeziora, stawy parkowe i rybne, płytkie zatoki morskie, a zimą otwarte rzeki. Ze względu na swoje rozmiary, łabędzie nieme mają niewiele drapieżników w Europie Środkowej.

Łabędź niemy żywi się roślinami oraz małżami, ślimakami oraz larwami owadów.

Puchacz śnieżny to biały ptak w Polsce

Puchacz śnieżny, sowa śnieżna to duży biały ptak drapieżny w Polsce. Rozpiętość skrzydeł wynosi około 140 - 160 cm, a długość ciała ok. 60 cm, przy czym samiec jest znacznie mniejszy od samicy. Dorosłe sowy śnieżne ważą od 1,1 do 2,0 kilogramów

Samiec puchacza śnieżnego jest prawie cały biały z bardzo małą liczbą czarnych końcówek piór na skrzydła i grzbiecie. Samica sowy śnieżnej ma zdecydowanie więcej czarnych końcówek piór na grzbiecie, skrzydłach oraz piersiach i brzuchu. Wiek jest również decydującym czynnikiem wpływającym na kolor piór. Upierzenie dorosłych samców staje się prawie całkowicie białe wraz z wiekiem. Z kolei samice i młodsze ptaki mają ciemne plamy i paski lub poziome linie na białym upierzeniu. Głowa sowy śnieżnej jest okrągła, a dziób czarny.

Ze względu na twarde pióra skrzydeł, lot sowy śnieżnej nie jest cichy, jak w przypadku innych gatunków sów, ale raczej szeleszczący. Podczas polowania sowa śnieżna leci blisko ziemi, aby móc chwycić ofiarę swoimi chwytnymi łapami.

Naturalnym środowiskiem puchacza śnieżnego są obszary tundry, na przykład na Islandii, w północnej Europie, Kanadzie i Norwegii.  Sezon lęgowy przypada na maj i czerwiec i trwa 30-34 dni. Młode pozostają w miejscu gniazdowania przez 20-25 dni. Podczas gdy samica wysiaduje jaja, samiec pilnuje okolicy i wściekle atakuje wszelkich intruzów. Liczba jaj i sukces lęgowy różnią się znacznie w zależności od podaży pożywienia. Stare miejsca lęgowe są odwiedzane co roku. 

Puchacz śnieżny poluje głównie na lemingi oraz ptaki, czasami zjada również ryby.

Warzęcha zwyczajna to biały ptak w Polsce

Warzęcha zwyczajna to biały ptak, który rozmnaża się w Europie Środkowej. Warzęcha zwyczajna ma białe upierzenie ciemny dziób i nogi. Z bliska widać delikatny żółtawy odcień z jasnożółtymi pasami na piersi. Warzęcha zwyczajna ma charakterystyczne długie pióra z tyłu głowy, które podekscytowany ptak rozkłada w koronę w kształcie wachlarza. Warzęcha zwyczajna zawdzięcza swoją nazwę końcówce dzioba w kształcie łyżki. Dziób warzęchy jest bardzo długi i uniemożliwia jej znalezienie pożywienia, dlatego wyspecjalizowała się w innej metodzie żerowania: przecedzaniu, przesiewaniu wody.

Ze względu na swój sposób żerowania, warzęcha zwyczajna żyje głównie na płytkich obszarach wodnych. Warzęcha zwyczajna buduje gniazda w koloniach w trzcinowiskach w pobliżu wody. Znane są jednak również gniazda w krzakach, a czasami na drzewach.

Warzęcha zwyczajna żywi się drobnymi zwierzętami wodnymi, zjada ryby, owady wodne i mięczaki, takie jak małże i ślimaki, a także mniejsze skorupiaki.

Warzęcha zwyczajna żeruje w płytkich wodach, zanurzając lekko otwarty dziób w wodzie. Energicznie unosząc głowę i szyję na boki, łukowato poszukuje zdobyczy. Warzęcha zwyczajna nieregularnie zalatuje do Polski.

W tym artykule opisujemy ptaki Polski.

Źródła zdjęć i treści:

• Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach 2008–2012 wyd. 2015 Tomasz Chodkiewicz, Lechosław Kuczyński, Arkadiusz Sikora, Przemysław Chylarecki, Grzegorz Neubauer, Łukasz Ławicki, Tadeusz Stawarczyk.
• Breeding Birds of Europe: Divers to Auks v. 1: A Photographic Handbook Autorzy: Alfred Limbrunner, Manfred Pforr.
• Peterson Field Guide To Birds Of North America, Second Edition (Peterson Field Guides). Autor Roger Tory Peterson.
• Ptaki krukowate Polski Autorzy: Leszek Jerzek , Brendan P. Kavanagh , Piotr Tryjanowski.
• Przewodnik Collinsa. Autorzy: Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom.
• Ptaki The Sibley Guide to Birds, 2nd Edition (Sibley Guides). Autor: David Allen Sibley.
• The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds Autorzy: Terres, John K.
• Europe's Birds. Autorzy: Andy Swash, Rob Hume, Hugh Harrop, Robert Still.
• Encyklopedia ilustrowana. Autor: Andrzej G. Kruszewicz.
• Ptaki Polski Dominik Marchowski com.pl.
• Ptaki świata Autor: praca zbiorowa.
• https://pl.wikipedia.org/
• https://pixabay.com/