Drozd rdzawy zamieszkuje obszary zalesione, chętnie żyje w górach i na tundrze. Drozd rdzawy jest wysoce wędrowny, zimuje w południowej lub południowo-wschodniej Azji, głównie w Chinach i krajach sąsiednich. Drozd rdzawy na otwartych obszarach leśnych południowo-środkowej i wschodniej Syberii, rzadko docierając do Europy Środkowej i Zachodniej. Zimą migruje do południowo-południowo-wschodniej Azji, głównie do Chin i krajów sąsiednich. Jego naturalnym siedliskiem są lasy borealne, łąki i pastwiska. Rzadko odwiedza Polskę i zachodnią Europę.

Samice drozda rdzawego gniazdują na drzewach, składając 3-5 jaj. Ptaki często tworzą małe grupy. Jest to ptak wszystkożerny, żywiący się szeroką gamą owadów, zwłaszcza komarami, dżdżownicami i jagodami.

Drozd rdzawy jest krępy średniej wielkości, przypominający drozda rdzawoskrzydłego (Turdus eunomus). Spód skrzydeł jest czerwonawo-brązowy, grzbiet i głowa są jasnobrązowe. Twarz, pierś, boki i biodra mają czerwonawe plamy, brzuch i podogonie są białe. Samica jest dość podobna do samca, ale młode ptaki mają bledszy wzór.

Gniazduje na drzewach, składając od 3 do 5 jaj w niechlujnym, ale idealnie ułożonym gnieździe. Ptaki wędrowne i zimujące zwykle tworzą małe grupy. Wszystkożerny, żywi się szeroką gamą owadów, zwłaszcza komarami, robakami i jagodami.

Drozd rdzawy zalatuje wyjątkowo do Polski.

Wielkość drozda rdzawego

Długość ciała drozda rdzawego od 23 do 25 cm.

Rozpiętość skrzydeł drozda rdzawego od 36 do 39 cm.

Masa ciała drozda rdzawego od 63 do 81 g.

Ile jaj skalda drozd rdzawy?

Drozd rdzawy składa od 3 do 5 jaj.

Co je drozd rdzawy?

Drozd rdzawy jest wszystkożerny, żywi się szeroką gamą owadów, zwłaszcza komarami, dżdżownicami i jagodami.

Ptak podobny do drozda rdzawego to drozd rdzawoskrzydły

Ptak podobny do drozda rdzawego to drozd rdzawoskrzydły (Turdus eunomus). Grzbiet i głowa drozda rdzawego są beżowe. Twarz, pierś, boki i zad mają czerwonawe plamki, a brzuch i spód ogona są białe. Drozda rdzawoskrzydły ma ciemniejszy grzbiet i kuper, a kuper, twarz, pierś, boki i kuper mają czarne plamki. Brzuch i spód ogona są białe. Samice obu podgatunków są dość podobne do samców, ale niedojrzałe osobniki mają mniej wyraźne oznaczenia.

Źródła zdjęć i treści:

• Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach 2008–2012 wyd. 2015 Tomasz Chodkiewicz, Lechosław Kuczyński, Arkadiusz Sikora, Przemysław Chylarecki, Grzegorz Neubauer, Łukasz Ławicki, Tadeusz Stawarczyk.
• Breeding Birds of Europe: Divers to Auks v. 1: A Photographic Handbook Autorzy: Alfred Limbrunner, Manfred Pforr.
• Peterson Field Guide To Birds Of North America, Second Edition (Peterson Field Guides). Autor Roger Tory Peterson.
• Ptaki krukowate Polski Autorzy: Leszek Jerzek , Brendan P. Kavanagh , Piotr Tryjanowski.
• Przewodnik Collinsa. Autorzy: Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom.
• Ptaki The Sibley Guide to Birds, 2nd Edition (Sibley Guides). Autor: David Allen Sibley.
• The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds Autorzy: Terres, John K.
• Europe's Birds. Autorzy: Andy Swash, Rob Hume, Hugh Harrop, Robert Still.
• Encyklopedia ilustrowana. Autor: Andrzej G. Kruszewicz.
• Ptaki Polski Dominik Marchowski com.pl.
• Ptaki świata Autor: praca zbiorowa.
• https://pl.wikipedia.org/
• https://pixabay.com/