Gil

Gil to ptak śpiewający. Gil występuje w Europie i umiarkowanych częściach Azji. Jest to krępy ptak o charakterystycznym upierzeniu. Samca gila można odróżnić od samicy po jaskrawo ubarwionym różowo-czerwonym spodzie. Jest to znacznie słabsze u samicy. Samiec gila ma stosunkowo dużą głowę i brak wyraźnie wyodrębnionej szyi. Górny brzeg krótkiego, czarnego dzioba gila pokrywa się z czołem.

Gil ma krótkie, zaokrąglone skrzydła i prostokątny ogon. Ptak ten ma białe opaski na skrzydłach oraz biały zad i okolice odbytu. Większość upierzenia różni się jednak u samca i samicy. Samiec ma niebiesko-szary płaszcz i plamę na ramionach oraz różowo-czerwony spód. U samicy płaszcz i ramiona są brązowoszare, a tył głowy ma bardziej szarą barwę. Spód jest znacznie bledszy w barwie i ma tylko różowy odcień. Charakterystyczne cechy gila to czarna głowa, czarny podbródek i gruby, czarny, stożkowaty dziób. Czarne skrzydła mają białą przepaskę.

Gil mieszka zarówno na nizinach, jak i w lasach górskich. Gil żyje w lasach iglastych, przeważnie w świerczynach, ale także w skąpych lasach mieszanych z niewielką ilością drzew iglastych lub podszytu. Gil żyje w lasach iglastych, głównie na plantacjach świerkowych, ale także w rzadkich lasach mieszanych z niewielką ilością drzew iglastych lub podszytu. Można gila również spotkać na brzegach polan, zrębów zupełnych oraz wzdłuż ścieżek i przejść. Gil często odwiedza również parki i ogrody. Muszą być jednak obecne drzewa iglaste, zwłaszcza świerki.

Czapka głowy i podbródek gila są zabarwione na czarno, podobnie jak ogon i pióra skrzydeł.

Samca gila można rozpoznać w terenie po typowym upierzeniu i falistym locie. To nie jest płochliwy ptak.

W przeciwieństwie do większości wróbli, gile nie tworzą dużych grup poza sezonem lęgowym. Zazwyczaj gil przebywa w towarzystwie swojego kolegi lub członków rodziny. Zimą gile wędrują w poszukiwaniu pokarmu i regularnie żerują z innymi ptakami.

Dorosły gil żywi się prawie wyłącznie pokarmem roślinnym. Podobnie jak łuskowiec (Pinicola enucleator), ma zaokrąglony dziób odpowiedni dla pączków i jagód. Nawyki żywieniowe tych dwóch ptaków są więc podobne, choć gil ma tendencję do odżywiania się mniejszym pokarmem.

Zazwyczaj gągoły tworzą pary lęgowe już jesienią. Przez całą zimę przebywają razem, a od marca szukają odpowiedniego miejsca na gniazdo.

Gil jest dzienny i mało terytorialny. Broni swojego obszaru gniazda, ale nie swojego terytorium.

Gil zwyczajny należy do grupy czerwonych ptaków w Polsce.

Wielkość gila

Długość ciała gila ok. 17 cm.

Rozpiętość skrzydeł gila ok. 27 cm.

Waga gila 25 g.

Co je gil?

Gil je nasiona drzew i krzewów leśnych, np. dzikiej róży, pestki jarzębiny.

Ile jaj składa gil?

Gil składa 4 – jaj. Jaj są bladoniebieskie z nielicznymi czerwonymi lub brązowymi plamkami.

Gil ciekawostki

Populacja gila w Polsce to 36 000–55 000 par.

Gil to ptak z czerwonym brzuchem

Gil ma wyraźny brak szyi i dużą, okrągłą głowę. Ma pulchne ciało, długie skrzydła i długi ogon. Jego krótki, zwarty, głęboki dziób jest czarny. Samiec gila

Samiec gila jest nie do pomylenia z żadnym innym ptakiem. Gil, to ptak z czerwonym brzuszkiem, jaskrawo różowo-czerwoną piersią i policzkami, szarym grzbietem, czarną czapką i ogonem oraz jasnym białym kuprem. Błysk grzbietu w locie i śpiew gila to zwykle pierwsze oznaki obecności jego obecności w ogrodzie. Wiosną gile żarłocznie żerują na pąkach różnych drzew i kiedyś były szkodnikami upraw owocowych.

Źródła zdjęć i treści:

• Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach 2008–2012 wyd. 2015 Tomasz Chodkiewicz, Lechosław Kuczyński, Arkadiusz Sikora, Przemysław Chylarecki, Grzegorz Neubauer, Łukasz Ławicki, Tadeusz Stawarczyk.
• Breeding Birds of Europe: Divers to Auks v. 1: A Photographic Handbook Autorzy: Alfred Limbrunner, Manfred Pforr.
• Peterson Field Guide To Birds Of North America, Second Edition (Peterson Field Guides). Autor Roger Tory Peterson.
• Ptaki krukowate Polski Autorzy: Leszek Jerzek , Brendan P. Kavanagh , Piotr Tryjanowski.
• Przewodnik Collinsa. Autorzy: Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom.
• Ptaki The Sibley Guide to Birds, 2nd Edition (Sibley Guides). Autor: David Allen Sibley.
• The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds Autorzy: Terres, John K.
• Europe's Birds. Autorzy: Andy Swash, Rob Hume, Hugh Harrop, Robert Still.
• Encyklopedia ilustrowana. Autor: Andrzej G. Kruszewicz.
• Ptaki Polski Dominik Marchowski com.pl.
• Ptaki świata Autor: praca zbiorowa.
• https://pl.wikipedia.org/
• https://pixabay.com/