Dzięcioł średni

Upierzenie dzięcioła średniego jest skromne, w odcieniach brązu i szarości, z białym brzuchem i czarno-białym wzorem na grzbiecie.

Dzięcioł średni występuje w lasach liściastych i mieszanych w Europie i Azji. Jest to ptak osiadły, czyli nie przemieszcza się na dalsze odległości, ale w okresie zimowym zmienia terytorium na bardziej ustronne i zaciszne. Preferuje drzewa z gniazdami owadów, które stanowią jego główne źródło pożywienia.

Charakterystyczną cechą dzięcioła średniego jest jego głos, przypominający krótkie, metaliczne skrzeczenie „kwe”. Dzięki swojej wyjątkowej umiejętności, czyli długiemu językowi, dzięcioł średni potrafi dostać się do głębokich dziupli w poszukiwaniu owadów, a także zjadać ich jaja i larwy.

Dzięcioł średni jest ptakiem bardzo trudnym do zauważenia, ponieważ unika kontaktu z ludźmi i dobrze kamufluje się wśród drzew. Z powodu wylesiania i niszczenia siedlisk dzięcioła średniego, jego populacja uległa znacznemu zmniejszeniu. W wielu krajach jest objęty ochroną gatunkową. Dzięcioł średni jest uważany za istotny element ekosystemu leśnego, ponieważ jego obecność oznacza zdrowe drzewa i obfitość owadów. W Polsce dzięcioł średni jest objęty ochroną i wymaga zgody na jego obserwowanie lub fotografowanie.

Dzięcioł średni zamieszkuje znaczną część Europy i południowo-zachodniej Azji.

W przeciwieństwie do większości gatunków dzięciołów, samiec i samica mają niemal identyczny wygląd. Dzięcioł średni rzadko stuka dziobem w drzewo, żeruje głównie w wierzchołkach drzew o szorstkiej korze. Wśród drzew żywi się głównie owadami i sokami z drzew. Jego siedlisko to głównie stare lasy liściaste, zwłaszcza te z dużą ilością dębów.

Upierzenie zewnętrzne dzięcioła średniego jest błyszcząco czarne. Czarne skrzydła dzięcioła średniego mają białe owalne plamy u nasady i białą, szeroką obwódkę. Ramiona i spód są białe. Pierś i boki pokryte są czarnymi, pionowymi pasami, często pojawiają się na nich odcienie żółci. Od brzucha do okolic odbytu kolor upierzenia waha się od brudnego różu do czerwieni. Ogon dzięcioła średniego jest czarny, z wyjątkiem czarno-białych pasmowych zewnętrznych szpilek ogonowych.

Dzięcioł średni ma stosunkowo krótki, jasnoszary dziób, który nie jest tak mocny jak u wielu innych dzięciołów.

Dzięcioł średni jest jedynym przedstawicielem rodzaju Dendrocoptes w swoim zasięgu. Żyje w Polsce jednak wiele innych dzięciołów, które, podobnie jak dzięcioł średni, były wcześniej zaliczane do rodzaju Dendrocopos. Dzięcioł mały (Dryobates minor) jest znacznie mniejszy od dzięcioła średniego - 14 do 16 centymetrów - i również nie ma czerwieni na okolicy odbytu, natomiast dzięcioł białoszyi (Dendrocopos syriacus) jest średnio ok 15% większy od dzięcioła średniego. Dzięcioły te mają cięższy dziób, jaśniejszy czerwony kuper, równy biały spód i znacznie więcej czerni w oznaczeniach głowy. Tylko samce tych gatunków mają trochę czerwonych piór na głowie . Podobnie jak dzięcioł średni, samiec dzięcioła białogrzbietego (Dendrocopos leucotos) ma paskowany spód i dużo czerwieni na koronie. Dzięcioł białogrzbiety jest jednak jeszcze większy od wyżej wymienionych gatunków i również posiada biało pasiaste pióra skrzydeł.

Dzięcioł średni jest ptakiem dziennym. Swój dzień dzieli między wschód i zachód słońca, ale w złych warunkach pogodowych jest mniej aktywny. Dzięcioł średni przez większą część dnia jest mobilny w poszukiwaniu pożywienia. Preferuje przebywanie w środkowych i górnych warstwach roślinności drzew liściastych. Dzięki temu stosunkowo trudno jest wykryć, kiedy drzewo wypuszcza liście.

Dzięcioł średni jest ptakiem rezydentem, który rzadko przenosi swoje terytoria. Zimuje na swoim terytorium lęgowym. W czasie surowych zim dzięcioł średni zwykle powiększa swoje terytorium żerowania i dlatego można go spotkać w parkach lub na żerowiskach.

Dzięcioł średni zwykle porusza się szybko i niespokojnie, rzadko żeruje w tym samym miejscu przez dłuższy czas. Podobnie jak kowalik, jest w stanie wspiąć się po pniu do góry nogami. W locie pokonuje niewielkie odległości, nawet przenosząc się w pobliskie miejsce na tym samym pniu drzewa. Dzięcioł średni jest zwinnym lotnikiem i stosuje silne i szybko następujące po sobie uderzenia skrzydeł.

Dzięcioły średnie to ptaki osiadłe, które wychowują swoje młode w dziuplach drzew, które same wyrzeźbiły.

Wielkość dzięcioła średniego

Długość ciała dzięcioła średniego do 20 do 22 cm

Rozpiętość skrzydeł dzięcioła średniego od 29 do 39 cm.

Masa ciała samic dzięcioła średniego od 54 do 85 g, samce są nieco cięższe.

Ile jaj skalda dzięcioł średni?

Dzięcioł średni składa 5 -6 jaj.

Co je dzięcioł średni?

Pokarm dzięciołów średnich składa się głównie z drobnych owadów i ich larw oraz pająków. Są to głównie mszyce oraz kilka gatunków mrówek zamieszkujących drzewa. Ponadto dzięcioł średni żywi się chrząszczami, owadami łuskowatymi, gąsienicami, muszkami, muchami i drewniakami. Dzięcioł średni praktycznie nie je korników oraz larw żyjących w drzewie.

Wiosną dzięcioł średni regularnie żywi się sokami drzew, zwłaszcza lipowymi. W tym celu sam wycina otwory w korze lub szuka otworów zrobionych przez inne dzięcioły. W czerwcu i lipcu ważnym uzupełnieniem diety są czereśnie i inne owoce.

Ptak podobny do dzięcioła średniego to dzięcioł duży

Ptak podobny do dzięcioła średniego to dzięcioł duży (Dendrocopos major). Dorosły dzięcioł średni ma długość ciała od około 19,5 do 22 centymetrów. Jest on nieco mniejszy od dzięcioła dużego (Dendrocopos major), który mierzy od 20 do 24 centymetrów,[3] jednak różnica ta wydaje się być większa ze względu na krótszy dziób, bardziej okrągłą głowę i bardziej krępy wygląd dzięcioła średniego. Zimą dzięcioł średni pojawia się również przy karmnikach.

Dzięcioł średni ciekawostki

Populacja dzięcioła średniego w Polsce 18 000–23 000

Dzięcioł średni, gdy jest zaniepokojony lub podekscytowany, podnosi czerwone pióra głowy.

Głównymi drapieżnikami dzięcioła średniego są krogulec i kuna. W przypadku zagrożenia z powietrza dzięcioł będzie próbował ukryć się w dziupli. Gdy to się nie uda, przyciska się nieruchomo do pnia drzewa.

Źródła zdjęć i treści:

• Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach 2008–2012 wyd. 2015 Tomasz Chodkiewicz, Lechosław Kuczyński, Arkadiusz Sikora, Przemysław Chylarecki, Grzegorz Neubauer, Łukasz Ławicki, Tadeusz Stawarczyk.
• Breeding Birds of Europe: Divers to Auks v. 1: A Photographic Handbook Autorzy: Alfred Limbrunner, Manfred Pforr.
• Peterson Field Guide To Birds Of North America, Second Edition (Peterson Field Guides). Autor Roger Tory Peterson.
• Ptaki krukowate Polski Autorzy: Leszek Jerzek , Brendan P. Kavanagh , Piotr Tryjanowski.
• Przewodnik Collinsa. Autorzy: Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom.
• Ptaki The Sibley Guide to Birds, 2nd Edition (Sibley Guides). Autor: David Allen Sibley.
• The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds Autorzy: Terres, John K.
• Europe's Birds. Autorzy: Andy Swash, Rob Hume, Hugh Harrop, Robert Still.
• Encyklopedia ilustrowana. Autor: Andrzej G. Kruszewicz.
• Ptaki Polski Dominik Marchowski com.pl.
• Ptaki świata Autor: praca zbiorowa.
• https://pl.wikipedia.org/
• https://pixabay.com/