Jer to mały ptak z rodziny łuszczakowatych (Fringillidae). Piękny jer jest podobny wielkością i kształtem do zięby zwyczajnej. Jer ma smukłe ciało, stosunkowo długi ogon i krótki spiczasty dziób, który zimą jest słomkowo-żółty z czarną końcówką, a latem czarny. Samiec jera, w okresie godowym, ma błyszczącą niebiesko-czarną głowę, szyję, ramiona i pelerynę; gardło, klatka piersiowa i małe pokrywy skrzydłowe są rdzawo-brązowe, bez plam; kilka ciemnych plam znajduje się na bokach. Brzuch i pancerz są białe. Samca można niezawodnie odróżnić od samicy po ciągłym czarnym zabarwieniu po bokach głowy. Poza okresem godowym, samiec jera jest podobnie ubarwiony jak samica, która ma pomarańczową głowę i grzbiet z czarną plamą. Jery są częściej słyszane niż widziane i dobrym pomysłem jest nauczenie się nawoływań obu gatunków. Jer ma charakterystyczny głos nosowy, który po opanowaniu jest często pierwszą wskazówką co do ich obecności nad głową lub na pobliskich drzewach.

W miesiącach zimowych często towarzyszą stadom zięb i można je znaleźć na ścierniskach i obrzeżach lasów. Dobrym obszarem do poszukiwania jera, uroczego ptaka są lasy bukowe, gdzie znajduje ona swoje ulubione pożywienie - orzechy bukowe; w latach, gdy buk jest obfity, mogą one czasami tworzyć duże stada. W miesiącach zimowych mogą być również przyciągane do ogrodów, gdzie kojarzą się z bardziej znaną ziębą.

Jer czasami wędruje do wschodniej części Ameryki Północnej, chociaż niektóre obserwacje mogą być ucieczkami.

Jer to ptak z niebieską głową.

Wielkość jera

Długość ciała jera od 14 do 17 cm.

Rozpiętość skrzydeł jera od 25 do 28 cm.

Masa ciała jera od 22 do 27 g.

Ile jaj skalda jer?

Jer składa od 3 do 8 jaj. Jaja jera są zielonkawe.

Co je jer?

Jer najchętniej je orzeszki bukowe. Jer żywi się też małymi owadami i innymi bezkręgowcami, zimą poszukuje głównie nasion różnych ziół i drzew prosa, słonecznika, konopi. Żeruje na ziemi.

Ptak podobny do jera to zięba zwyczajna

Ptak podobny do jera to zięba zwyczajna (Fringilla coelebs). Jera można odróżnić od zięby zwyczajnej po pomarańczowej piersi i ciemnym grzbiecie. We wszystkich upierzeniach można je odróżnić po białym kuprze i prawie całkowicie czarnym ogonie. Podobnie jak w przypadku zięby, na skrzydłach występują uderzające oznaczenia, ale są one w kolorze rdzawo-bordowym. Pierś jest pomarańczowa, bardziej intensywna u samców, a zimą dziób jest słomkowożółty z ciemną końcówką. Czarniawa głowa ma również blade frędzle w sezonie zimowym, dzięki czemu samce wyglądają dość cętkowany wygląd. Samice są bardziej szare, z szarobrązową głową i szarymi bokami karku. Pomarańczowa pierś jest bardziej matowa niż u samca, ale natychmiast odróżnia ją od samicy zięby. U obu płci należy zwrócić uwagę na ciemne plamki na bokach - nie występują one u zięby. Ponadto biały brzuch zięby może być przydatny w przypadku ptaków zwróconych w stronę krzaka lub przelatujących.

Źródła zdjęć i treści:

• Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach 2008–2012 wyd. 2015 Tomasz Chodkiewicz, Lechosław Kuczyński, Arkadiusz Sikora, Przemysław Chylarecki, Grzegorz Neubauer, Łukasz Ławicki, Tadeusz Stawarczyk.
• Breeding Birds of Europe: Divers to Auks v. 1: A Photographic Handbook Autorzy: Alfred Limbrunner, Manfred Pforr.
• Peterson Field Guide To Birds Of North America, Second Edition (Peterson Field Guides). Autor Roger Tory Peterson.
• Ptaki krukowate Polski Autorzy: Leszek Jerzek , Brendan P. Kavanagh , Piotr Tryjanowski.
• Przewodnik Collinsa. Autorzy: Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom.
• Ptaki The Sibley Guide to Birds, 2nd Edition (Sibley Guides). Autor: David Allen Sibley.
• The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds Autorzy: Terres, John K.
• Europe's Birds. Autorzy: Andy Swash, Rob Hume, Hugh Harrop, Robert Still.
• Encyklopedia ilustrowana. Autor: Andrzej G. Kruszewicz.
• Ptaki Polski Dominik Marchowski com.pl.
• Ptaki świata Autor: praca zbiorowa.
• https://pl.wikipedia.org/
• https://pixabay.com/