Dzięcioł białogrzbiety to ptak z rodziny dzięciołowatych (Picidae). Występuje w Europie i Azji, od Norwegii na zachodzie po Kamczatkę na wschodzie. Dzięcioł białogrzbiety jest nieco większy od dzięcioła dużego (Dendrocopos major).

Dzięcioł białogrzbiety jest największym gatunkiem dzięcioła z czerwonym, białym i czarnym upierzeniem. Jego długość wynosi 25-28 cm, a rozpiętość skrzydeł 38-40 cm. Dziób jest długi i dostosowany do zachowania żerowania tego gatunku. Dorosły ptak ma jasny spód z wyraźnymi podłużnymi liniami po bokach ciała. Pierś jest blada z beżowym odcieniem i czarnymi smugami. Grzbiet i górna część kupra są białe, a dolna część kupra jest słabo zabarwiona na czerwono. Samca dzięcioła białogrzbietego można rozpoznać po czerwonej głowie, podczas gdy samica ma czarną głowę.

Bębnienie jest typowe, długie w porównaniu do innych dzięciołów i trwa dwie sekundy. Często można go rozpoznać po niezdecydowanym, ostrym otwarciu, a następnie przyspiesza wolniej pod koniec, przypominając odbijającą się swobodnie piłeczkę pingpongową na ziemi.

Dzięcioł białogrzbiety żyje od południowej i środkowej Skandynawii, przez Europę Wschodnią, w pasie na wschód do Japonii i Półwyspu Kamczatka. Centrum zasięgu znajduje się w południowej tajdze. W Europie trwałe populacje występują w Pirenejach, Alpach i Karpatach, w południowych Apeninach oraz w południowo-zachodniej części Półwyspu Bałkańskiego.

Dzięcioł białogrzbiety jest gatunkiem, który ma bardzo rygorystyczne wymagania dotyczące swojego siedliska. Co najmniej jedna piąta krajobrazu powinna składać się z lasu liściastego, z czego połowa musi być odpowiednia dla tego gatunku. W przeciwnym razie zmniejsza się prawdopodobieństwo ponownego zasiedlenia pustego obszaru przez ptaki w innym miejscu. Żyje w tak zwanej metapopulacji. Najlepiej rozwija się w lasach z tzw. nierodzimymi drzewami liściastymi, takimi jak brzozy i osiki.

Dzięcioł białogrzbiety żywi się głównie chrząszczami i ich larwami oraz innymi owadami występującymi w próchniejących drzewach, ale także orzechami, nasionami i jagodami.

Dzięcioł białogrzbiety tworzy pary monogamiczne.

Wielkość dzięcioła białogrzbietego

Długość ciała dzięcioła białogrzbietego od 25 do 28 cm.

Rozpiętość skrzydeł dzięcioła białogrzbietego od 38 do 40 cm.

Masa ciała samicy dzięcioła białogrzbietego od 90 do 114 g.

Masa ciała samca dzięcioła białogrzbietego od 84 do 117 g.

Długość ogona dzięcioła białogrzbietego ok. 9,5 cm.

Ile jaj skalda dzięcioł białogrzbiety?

Dzięcioł białogrzbiety składa od 3 do 7 jaj. Jaja są białe.

Co je dzięcioł białogrzbiety?

Dzięcioł białogrzbiety żywi się chrząszczami oraz owadami żyjącymi na drewnie. Wydziobuje je z martwych i spróchniałych pni drzew. Sporadycznie żywi się orzechami i jagodami.

Ptak podobny do dzięcioła białogrzbietego to dzięcioł duży

Ptak podobny do dzięcioła białogrzbietego to dzięcioł duży (Dendrocopos major). Dzięcioł białogrzbiety jest nieco większy niż dzięcioł duży. Czarny płaszcz oraz biały kuper odróżnia dzięcioła dużego i białoszyjego. Dzięcioł duży posiada zdecydowanie więcej czarnych piór na plecach, na których u dzięcioła białogrzbietego dominują białe pióra.

Dzięcioł białogrzbiety ciekawostki

• Populacja dzięcioła białogrzbietego w Polsce od 1 000 do 1 300 pra lęgowych.
• Populacja dzięcioła białogrzbietego w Europie szacowana jest na 180 000-550 000 par, co pozwala na bardzo przybliżone oszacowanie światowej populacji na od jednego do siedmiu milionów osobników.
• Dzięcioł białogrzbiety dzieli się na trzy grupy dwunastu podgatunków!
• Dzięcioł białogrzbiety to ptak z czerwonym kuprem.
• Samiec dzięcioła białogrzbietego to ptak z czerwoną głową.

Źródła zdjęć i treści:

• Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach 2008–2012 wyd. 2015 Tomasz Chodkiewicz, Lechosław Kuczyński, Arkadiusz Sikora, Przemysław Chylarecki, Grzegorz Neubauer, Łukasz Ławicki, Tadeusz Stawarczyk.
• Breeding Birds of Europe: Divers to Auks v. 1: A Photographic Handbook Autorzy: Alfred Limbrunner, Manfred Pforr.
• Peterson Field Guide To Birds Of North America, Second Edition (Peterson Field Guides). Autor Roger Tory Peterson.
• Ptaki krukowate Polski Autorzy: Leszek Jerzek , Brendan P. Kavanagh , Piotr Tryjanowski.
• Przewodnik Collinsa. Autorzy: Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom.
• Ptaki The Sibley Guide to Birds, 2nd Edition (Sibley Guides). Autor: David Allen Sibley.
• The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds Autorzy: Terres, John K.
• Europe's Birds. Autorzy: Andy Swash, Rob Hume, Hugh Harrop, Robert Still.
• Encyklopedia ilustrowana. Autor: Andrzej G. Kruszewicz.
• Ptaki Polski Dominik Marchowski com.pl.
• Ptaki świata Autor: praca zbiorowa.
• https://pl.wikipedia.org/
• https://pixabay.com/