Kania ruda to ptak drapieżny z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Do połowy XIX wieku kania ruda była powszechna w całej Europie Zachodniej i południowej Skandynawii. W XX wieku jej liczebność gwałtownie spadła na wielu obszarach i obecnie występuje lokalnie w zachodniej Palearktyce.

Głowa i szyja samca są białawe z podłużnymi brązowymi paskami, grzbiet i pokrywy skrzydeł są ciemnobrązowe z rdzawo-brązowymi i białawymi krawędziami piór. Klatka piersiowa kani rudej i spód ciała są brązowo-czerwone z czarno-brązowymi liniami. Pióra ud, podogonie i pokrywy ogonowe są blado-rdzawo-brązowe z czarno-brązowymi zwojami piór. Zewnętrzne pióra skrzydeł są czarne, wewnętrzne czarno-szare z biało-szarymi krawędziami piór. Charakterystycznie długi i rozwidlony ogon jest czerwono-brązowy z czarnymi paskami. Samica kani rudej jest w dużej mierze nie do odróżnienia od samca, prawdopodobnie ma ciemniejszy kolor i jest mniejsza. Młode osobniki mają mniej wyraźne poprzeczne paski na ogonie i są ogólnie bardziej kontrastowe w kolorze.

Kania ruda składa zielonkawo-białe jaja, często z dużymi brązowymi plamami. Długość ciała wynosi 60-70 cm, a rozpiętość skrzydeł 140-170 cm.

Kania ruda jest na ogół dość cicha, ale w sezonie lęgowym może wydawać przenikliwe, niemal chrząkające hi-hi-hi-hi-hi.

Kania ruda jest endemitem zachodniej Palearktyki i występuje lokalnie w południowej i środkowej Europie oraz na wschód przez Azję Mniejszą do Iranu, a także w północno-zachodniej części Afryki i prawdopodobnie w dalekiej północno-wschodniej Afryce. Kania ruda ma dużo mniejszy zasięg niż kania czarna (Milvus migrans).

Kania ruda może hybrydyzować z kanią brunatną (Milvus migrans), co zaobserwowano w niewoli i na wolności na Wyspach Zielonego Przylądka. Populacja kani rudej na Wyspach Zielonego Przylądka, która wyginęła w 2000 r., była morfologicznie dość odrębną grupą i wyglądała jak forma pośrednia między kanią rudą a kanią czarną.

Kania ruda jest dobrym szybowcem, manewrującym poprzez skręcanie ogona i skrzydeł pod różnymi kątami. Kania ruda żyje w zróżnicowanych terenach, najlepiej pagórkowatych krajobrazach z lasami i otwartymi terenami oraz w pobliżu jezior. Lubi budować gniazda na skrajach lasów.

Samica kani rudej buduje stosunkowo małe gniazdo na wysokich drzewach. Składa się z patyków, gałązek i często papieru, szmat i innych znalezionych odpadów. Często przejmuje również gniazda innych ptaków szponiastych.

Kanie rude są wszystkożerne, a ich dieta obejmuje ryby, młode ptaki, gady, owady, żaby i małe ssaki. Kanie rude kradną również zdobycz innym ptakom drapieżnym, ścigając je i uderzając, aby upuściły zdobycz. Jest również padlinożercą, zjada martwe zwierzęta i inną padlinę. Kania ruda lubi szukać padliny wzdłuż głównych dróg.

Wielkość kani rudej

Długość ciała kani rudej od 60 do 72 cm.

Rozpiętość skrzydeł kani rudej od 143 do 171 cm.

Masa ciała samicy kani rudej od 960 do 1600 g.

Masa ciała samca kani rudej od 757 do 1221 g.

Ile jaj skalda kania ruda?

Kania ruda składa 2-4 jaja. Jaja są zielonkawo-białe, często mają duże brązowe plamy.

Co je kania ruda?

Kania ruda żywi się drobnymi kręgowcami, głównie ssakami np. kretami, gryzoniami oraz jaszczurkami, owadami i dżdżownicami. Je zwierzęta większe niż kania czarna.

Ptak podobny do kani rudej to kania czarna

Ptak podobny do kani rudej to kania czarna (Milvus migrans). Kania ruda ma ciemniejsze upierzenie oraz bardziej wcięty, tworzący mocniejszy kształt litery ‘V’ ogon. Kania czarna jest nico mniejsza niż kania ruda.

Kania ruda ciekawostki

• Populacja kani rudej w Polsce od 1500 do 1800 par lęgowych.
• Światową populację kani rudej  szacuje się na 60 000 do 70 000 osobników lęgowych.

Źródła zdjęć i treści:

• Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach 2008–2012 wyd. 2015 Tomasz Chodkiewicz, Lechosław Kuczyński, Arkadiusz Sikora, Przemysław Chylarecki, Grzegorz Neubauer, Łukasz Ławicki, Tadeusz Stawarczyk.
• Breeding Birds of Europe: Divers to Auks v. 1: A Photographic Handbook Autorzy: Alfred Limbrunner, Manfred Pforr.
• Peterson Field Guide To Birds Of North America, Second Edition (Peterson Field Guides). Autor Roger Tory Peterson.
• Ptaki krukowate Polski Autorzy: Leszek Jerzek , Brendan P. Kavanagh , Piotr Tryjanowski.
• Przewodnik Collinsa. Autorzy: Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom.
• Ptaki The Sibley Guide to Birds, 2nd Edition (Sibley Guides). Autor: David Allen Sibley.
• The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds Autorzy: Terres, John K.
• Europe's Birds. Autorzy: Andy Swash, Rob Hume, Hugh Harrop, Robert Still.
• Encyklopedia ilustrowana. Autor: Andrzej G. Kruszewicz.
• Ptaki Polski Dominik Marchowski com.pl.
• Ptaki świata Autor: praca zbiorowa.
• https://pl.wikipedia.org/
• https://pixabay.com/