Płomykówka to szeroko rozpowszechniony ptakiem z rzędu sów z rodziny płomykówkowatych (Tytonidae). Wśród światowych autorytetów taksonomicznych panuje silna niezgoda co do tego, jak traktować ten takson. Na przykład Międzynarodowy Kongres Ornitologiczny dzieli sowę uszatą na trzy gatunki: wschodni, amerykański i europejsko-północnoafrykański. W tym artykule wszystkie trzy są traktowane jako jeden gatunek.

Płomykówka ma ok 35 cm długości i rozpiętość skrzydeł 85-93 cm. Płomykówka jest smukła, ma długie skrzydła, długie nogi i bladą twarz w kształcie serca z czarnymi oczami. Ubarwienie płomykówki jest bardzo jasne, ale istnieją ciemniejsze podgatunki. W locie płomykówka często zwisa na nogach, przez co wygląda na ptaka z długą szyją i krótkim ogonem. Przed atakiem na ofiarę często odpoczywa.

Płomykówki mają bardzo duże oczy jak na swój rozmiar, 2,2 razy większe niż przeciętny ptak o tej samej wadze. Oczy są umieszczone z przodu głowy i mają zachodzące na siebie pole widzenia wynoszące 50-70%, co zapewnia im lepsze widzenie obuoczne niż u dziennych ptaków drapieżnych. Często twierdzi się, że sowy mają zdolność widzenia, która jest 10-100 razy lepsza niż ludzie w warunkach słabego oświetlenia, ale badania pokazują, że jest to bardziej prawdopodobne do 10 razy lepsze. Ostrość wzroku sów jest tylko nieznacznie lepsza niż u ludzi, a ta zwiększona ostrość wynika z czynników optycznych, a nie dlatego, że siatkówka jest bardziej wrażliwa na światło. Zarówno ludzie, jak i sowy osiągnęły granicę ostrości widzenia w siatkówce kręgowców lądowych.

Podobnie jak u innych sów, oczy sowy płomykówki mają specyficzne przystosowania do dobrego widzenia w nocy. Oprócz rozmiaru i wydłużonego kształtu oczu, siatkówka ma dużą liczbę gęsto upakowanych pręcików, przy jednoczesnym braku czopków, ponieważ widzenie kolorów nie jest potrzebne w nocy, a pręciki mają znacznie wyższą wrażliwość na światło.

Słuch jest ważny dla nocnych ptaków mięsożernych, które żywią się upolowanymi ofiarami i, podobnie jak w przypadku innych sów, kształt otworów usznych płomykówki jest inny i asymetrycznie rozmieszczony, aby poprawić jej zdolność do lokalizowania dźwięku. Płomykówka ma znacznie lepszy słuch niż ludzie i może polować wyłącznie za pomocą tego zmysłu, gdy jest zbyt ciemno, aby sowa mogła widzieć. Słuch sowy jest znacznie lepszy niż u ludzi.

Płomykówka występuje na całym świecie, na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. Gatunek ten jest podzielony na 20-30 podgatunków w zależności od autorytetu, a jego taksonomia jest przedmiotem dyskusji.

Płomykówka jest nocna, podobnie jak większość sów na świecie, ale często staje się aktywna na jakiś czas przed zmierzchem, a czasami można ją również zobaczyć w ciągu dnia, gdy opuszcza niewygodną grzędę.

Występuje na terenach otwartych, takich jak pola uprawne i użytki zielone, z mniejszą liczbą w lasach, zwykle poniżej 2000 metrów, ale czasami nawet do 3000 metrów w tropikach. Preferuje polowanie na skraju lasu. Jej lot jest bezwysiłkowy i lekko trzepoczący. Część specyficznych piór jest podobna do puchu, który pokrywa jej upierzenie. To, wraz z faktem, że jej łapy mają miękką krawędź, która rozbija przepływ powietrza nad skrzydłem, zmniejsza turbulencje, co z kolei powoduje, że jest w stanie latać prawie bezgłośnie, a tym samym zaskoczyć swoją ofiarę.

Płomykówka to ptak stacjonarny i z roku na rok przebywa głównie na tym samym obszarze. Sowy płomykówki nie są w stanie magazynować tłuszczu jak inne sowy i dlatego są wrażliwe na zimno, dlatego zimą często przenoszą się do stodół lub podobnych cieplejszych miejsc. W związku z tym obecność starszych, nie w pełni zamkniętych stodół, w których często znajdują się gryzonie, jest warunkiem wstępnym przetrwania przez ten gatunek zimowego klimatu.

Płomykówka poluje latając nisko i powoli nad otwartymi obszarami, unosząc się nad miejscami, które ukrywają potencjalną zdobycz. Wykorzystuje również słupy i inne punkty obserwacyjne, aby czekać na zdobycz. Żywi się głównie mniejszymi kręgowcami, zwłaszcza gryzoniami. Badania pokazują, że sowy płomykówki mogą zjeść jednego lub więcej gryzoni w ciągu nocy, a para lęgowa i jej młode zjadają ponad 1000 gryzoni rocznie. Lokalnie występujące gryzonie o wadze kilku gramów każdy stanowią największą część pożywienia dla płomykówek.

Ponadto dieta jest uzupełniana przez lokalnie występujące mniejsze kręgowce i większe bezkręgowce. Płomykówka zjada wszystko, co jest w stanie połknąć, od małych bezkręgowców ważących mniej niż 0,05 grama po ptaki ważące tyle co sama sowa, takie jak kusacz plamisty (Nothura maculosa). Mniejsze ofiary są często rozrywane na kawałki i połykane w całości, wraz z kośćmi, podczas gdy większe ofiary ważące 100 gramów lub więcej, takie jak małe króliki, gryzonie, ziemioryjki hotentockie (Cryptomys hottentotus) lub uszkorki (Otomys), są zwykle cięte, a niejadalne części pozostawiane. Sowa płowa bardzo rzadko zjada zwierzęta domowe, ewentualnie raz lub dwa razy w życiu złapie młodego kurczaka lub świnkę morską. Regionalnie, zwierzęta inne niż gryzonie stanowią większą część diety. Na wyspach bogatych w ptaki dieta sóweczki może składać się w 15-20% z ptaków, a na łąkach łapie ona duże ilości rojących się termitów, koników polnych lub świerszczy. Nietoperze, ropuchy i gady łuskoskórne (Squamata) mogą również stanowić mniejszą, ale równie ważną część diety, a małe dziobaki mogą być ważną drugorzędną ofiarą.

Poza ludźmi, zimowym chłodem i śniegiem, dorosła płomykówka ma niewielu wrogów. Płomykówka ma bardzo szeroki zasięg, bardzo dużą globalną.

Wielkość płomykówki

Długość ciała płomykówki ok. 36 cm.

Rozpiętość skrzydeł płomykówki od 85 do 93 cm.

Masa ciała samic płomykówki ok. 349 g.

Masa ciała samców płomykówki ok. 320 g.

Ile jaj skalda płomykówka?

Płomykówka składa od 4 do 8 jaj. Jaja są białe, równo-biegunowe.

Co je płomykówka?

Płomykówka żywi się drobnymi ssakami, gryzoniami, nornikami, mszami ryjówkami aksamitnymi.

Płomykówka ciekawostki

• Populacja płomykówki w Polsce wynosi od 1000 do 1500 par lęgowych.
• Płomykówka to najbardziej powszechnie występująca sowa na świecie.
• Średnia długość życia płomykówki na wolności wynosi ok. 4 lat. Rekordowa płomykówka żyła ponad 15 lat.

Źródła zdjęć i treści:

• Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach 2008–2012 wyd. 2015 Tomasz Chodkiewicz, Lechosław Kuczyński, Arkadiusz Sikora, Przemysław Chylarecki, Grzegorz Neubauer, Łukasz Ławicki, Tadeusz Stawarczyk.
• Breeding Birds of Europe: Divers to Auks v. 1: A Photographic Handbook Autorzy: Alfred Limbrunner, Manfred Pforr.
• Peterson Field Guide To Birds Of North America, Second Edition (Peterson Field Guides). Autor Roger Tory Peterson.
• Ptaki krukowate Polski Autorzy: Leszek Jerzek , Brendan P. Kavanagh , Piotr Tryjanowski.
• Przewodnik Collinsa. Autorzy: Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom.
• Ptaki The Sibley Guide to Birds, 2nd Edition (Sibley Guides). Autor: David Allen Sibley.
• The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds Autorzy: Terres, John K.
• Europe's Birds. Autorzy: Andy Swash, Rob Hume, Hugh Harrop, Robert Still.
• Encyklopedia ilustrowana. Autor: Andrzej G. Kruszewicz.
• Ptaki Polski Dominik Marchowski com.pl.
• Ptaki świata Autor: praca zbiorowa.
• https://pl.wikipedia.org/
• https://pixabay.com/