Żwirowiec łąkowy ma 22-27 cm długości i rozpiętość skrzydeł ok. 50 cm. Żwirowiec łąkowy ma krótkie nogi, długie spiczaste skrzydła, rozwidlony ogon i krótki dziób, które są przystosowaniem do łapania pokarmu w locie. U stojącego ptaka ogon zwykle wystaje za czarne końcówki skrzydeł. Górna część ciała, głowa i podbródek oraz przednia część brzucha mają matowy, brązowy kolor. Górne pokrywy skrzydeł są również brązowe, co wyraźnie kontrastuje z ciemniejszymi piórami. Krawędź spływu skrzydła jest biała. Brzuch, górna i dolna część kupra są białe, a ogon jest czarny. Dolne pokrywy skrzydeł są czerwonawo-brązowe, ale często mogą wyglądać zupełnie ciemno w cieniu. Ma biały pasek pod proporcjonalnie dość dużymi czarnymi oczami.

Żwirowiec łąkowy to ptak brodzący. Ptak ten rozmnaża się w cieplejszych częściach Europy, częściach tropikalnej Afryki i południowo-zachodniej Azji. Zimą niektóre populacje migrują do Afryki Subsaharyjskiej, podczas gdy inne są migrantami krótkoterminowymi. Dieta żwirowca łąkowego składa się z owadów, które łapią w locie lub na ziemi. Żwirowce łąkowe to ptaki społeczne, które gniazdują, żerują i migrują w stadach.

W upierzeniu letnim dorosły żwirowiec łąkowy ma wyraźny czerwony dziób i jasny żółto-biały śliniak otoczony wyraźną czarną linią. Zimą czerwień na ciemnym dziobie jest nieobecna, podobnie jak czarna linia wokół śliniaka.

W terenie potrzebne są dobre obserwacje gatunku, aby odróżnić go od innych żwirowatych, takich jak żwirowiec stepowy (Glareola nordmanni), który zalatuje do Polski, który może występować w tym samym zasięgu.

Żwirowiec łąkowy jest niezwykłym gościem na północ od swojego zasięgu i była obserwowana na przykład na Islandii, w Polsce, Norwegii, Szwecji, Danii, Wielkiej Brytanii, Irlandii, Estonii i na Łotwie. Zaobserwowano ją również na wyspach takich jak Madera, Wyspy Zielonego Przylądka, Barbados, Mauritius, Seszele i Sri Lanka.

Żwirowce łąkowe żyją w otwartych krajobrazach o niskiej roślinności i dostępie do słodkiej wody, takich jak równiny poprzecinane kanałami, wilgotne łąki, grunty orne z rowami lub obszary przylegające do trzcinowisk. W Afryce występuje na oczyszczonych gruntach ornych, niedawno spalonych równinach, zwykle w pobliżu głównych rzek.

Podobnie jak inne żwirowce, żwirowiec łąkowy jest ptakiem wyraźnie stadnym przez cały rok, a podczas migracji obserwuje się stada liczące ponad 1000 osobników. Nawet na terenach lęgowych często widuje się ją w stadach w pobliżu wody o zmierzchu w poszukiwaniu owadów.

Podobnie jak wiele innych żwirowce, żwirowiec łąkowy składa jaja bezpośrednio na ziemi w wygrzebanym dołku.

Żwirowce łąkowe są niezwykłe wśród żwirowców, ponieważ zwykle łapią owady w powietrzu, podobnie jak jaskółki, ale żerują również na ziemi. Ich dieta składa się głównie z dużych owadów, takich jak chrząszcze, osy i termity, ale także pająki i mięczaki.

Wielkość żwirowca łąkowego

Długość ciała żwirowca łąkowego od 22 do 27 cm.

Rozpiętość skrzydeł żwirowca łąkowego ok. 50 cm.

Masa ciała żwirowca łąkowego od 60 do 95 g.

Ile jaj skalda żwirowiec łąkowy?

Żwirowiec łąkowy składa 2 -4 jaj. Jaja są

Co je żwirowiec łąkowy?

Żwirowiec łąkowy żywi się owadami, które chwyta wlocie lub na ziemi. Zjada również pająki i mięczaki.

Żwirowiec łąkowy ciekawostki

Populacja żwirowca łąkowego w Polsce wynosi od 1 000 do 1 500 par lęgowych.

Naukowa nazwa gatunkowa żwirowca łąkowego, pratincola, oznacza "mieszkańca łąki", od łacińskiego pratum oznaczającego "łąkę" i incola, "mieszkaniec".

Źródła zdjęć i treści:

• Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach 2008–2012 wyd. 2015 Tomasz Chodkiewicz, Lechosław Kuczyński, Arkadiusz Sikora, Przemysław Chylarecki, Grzegorz Neubauer, Łukasz Ławicki, Tadeusz Stawarczyk.
• Breeding Birds of Europe: Divers to Auks v. 1: A Photographic Handbook Autorzy: Alfred Limbrunner, Manfred Pforr.
• Peterson Field Guide To Birds Of North America, Second Edition (Peterson Field Guides). Autor Roger Tory Peterson.
• Ptaki krukowate Polski Autorzy: Leszek Jerzek , Brendan P. Kavanagh , Piotr Tryjanowski.
• Przewodnik Collinsa. Autorzy: Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom.
• Ptaki The Sibley Guide to Birds, 2nd Edition (Sibley Guides). Autor: David Allen Sibley.
• The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds Autorzy: Terres, John K.
• Europe's Birds. Autorzy: Andy Swash, Rob Hume, Hugh Harrop, Robert Still.
• Encyklopedia ilustrowana. Autor: Andrzej G. Kruszewicz.
• Ptaki Polski Dominik Marchowski com.pl.
• Ptaki świata Autor: praca zbiorowa.
• https://pl.wikipedia.org/
• https://pixabay.com/