Trznadel

Trznadel występuje w dużej części Europy oraz w zachodniej i środkowej Azji. Większość trznadli w Europie to rezydenci. Wschodni podgatunek składa się częściowo z ptaków wędrownych, które zimują dalej na południe. Trznadle zimują między innymi w Hiszpanii, Włoszech, na Bałkanach, w Turcji i północnym Izraelu. Bardzo rzadko trznadle zimują na Gibraltarze, Malcie i Sycylii.

Dorosły samiec w upierzeniu lęgowym ma jasnożółtą głowę i gardło, z wąską ciemną linią oczu za okiem i dość długą ciemną linią wąsów. Brzuch jest żółty, pierś i boki ciała są rdzawo-brązowe z drobnymi podłużnymi paskami. Wierzch ciała jest przeważnie brązowy i mocno nakrapiany na czarno. W innych upierzeniach jest podobnie upierzony, ale w mniej intensywnych kolorach. Dorosła samica ma podobne upierzenie przez cały rok i jest mniej kontrastowa, bardziej brązowa i mocniej prążkowana od spodu niż samiec. Brakuje jej jasnożółtej głowy, ale nadal ma wyraźne jasnożółte obszary, takie jak gardło. Zimą samiec i samica są do siebie bardziej podobne. Ogon trznadla jest ciemny, w locie widoczna jest biała zewnętrzna krawędź.

Trznadel jest powszechny w otwartych siedliskach z okazjonalnymi krzewami lub drzewami. Jego śpiew jest dość charakterystyczny, ale podobny do śpiewu trznadla białogłowego (Emberiza leucocephalos).. Trznadel białogłowy jest również bliskim krewnym trznadla, a czasami mogą się hybrydyzować i produkować płodne potomstwo.

Lęgi trznadli rozpoczynają się zwykle w kwietniu lub maju. Samica buduje gniazdo w kształcie misy, które jest umieszczone w ukryciu, blisko ziemi.

Trznadel żeruje głównie na ziemi, a pożywienie składa się głównie z nasion. Bogate w olej nasiona, są odrzucane na rzecz nasion bogatszych w skrobię. Do typowych roślin żerowiskowych należą pokrzywa zwyczajna, trawa, barszcz zwyczajny, pałka wodna i krwawnik pospolity. Trawy są również ważne, a w szczególności zboża stanowią znaczną część pożywienia spożywanego jesienią i zimą. Pszenica i owies są preferowane bardziej niż jęczmień.

Drapieżniki polujące na trznadle

Krogulec zwyczajny (Accipiter nisus), jastrząb zwyczajny (Accipiter gentilis) oraz orlik krzykliwy (Clanga pomarina) to typowe drapieżniki, które polują na trznadle. Jako ptak gniazdujący na ziemi, jaja i młode są narażone na drapieżnictwo małych ssaków, takich jak szczury i inne gryzonie. Gniazda są również nawiedzane przez wrony siwe (Corvus corone), wrony czarne (Corvus corone corone), sójki zwyczajne (Garrulus glandarius) oraz sroki zwyczajne (Pica pica).

Wielkość trznadli

Długość ciała trznadla od 16 do 19 cm.

Rozpiętość skrzydeł trznadla od 23 do 30 cm.

Masa ciała trznadla od 28 do 30 g.

Liczba jaj w gnieździe trznadli

Trznadel składa od 3 do 5 jaj. Jaja trznadla są białawe, niebieskawe lub fioletowawe.

Liczba lęgów trznadli

Trznadle mają w ciągu roku 2 – 3 lęg.

Ptak podobny do trznadla zwyczajnego to ortolan

Ptak podobny do trznadla to ortolan (Emberiza hortulana). Trznadel jest nieco większy od wróbla a ortolan jest podobnej wielkości jak wróbel. Samiec trznadla jest dużo bardziej żółty niż samiec ortolana. Samica trznadla jest oliwkowa tak jak samica ortolana jest rdzawo-brązowa.

Co je trznadel?

Trznadel je głównie nasiona, ale w diecie piskląt dominują bezkręgowce, zwłaszcza pająki, chrząszcze, larwy motyli i pasikoniki, ziarna zbóż.

Trznadel ciekawostki

• Liczebność trznadli w Polsce szacuje się od 3 900 000 do 4 400 000 par lęgowych.
• Roczny wskaźnik przeżywalności dorosłych trznadli w Wielkiej Brytanii wynosi około 54% i 53% w pierwszym roku życia.
• Typowa długość życia trznadla wynosi trzy lata, chociaż istnieją zapisy z Wielkiej Brytanii i Niemiec dotyczące ptaków, które żyły dłużej niż 13 lat.
• Trznadel został wprowadzony do Nowej Zelandii i Australii.
• Szacuje się, że światowa populacja trznadli wynosi od 40 do 70 milionów dorosłych osobników.
• Naukowa nazwa trznadla citrinella pochodzi od włoskiego Citrinella oznaczającego małego żółtego ptaka (zdrobnienie od łacińskiego citrinus oznaczającego "cytrynowożółty".
• Trznadel to ptak z żółtym brzuszkiem podobny do wróbla.
• W Europie Środkowej żółtodzioby są jedynymi ptakami, które śpiewają jeszcze w środku lata w ciepłe dni.

Źródła zdjęć i treści:

• Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach 2008–2012 wyd. 2015 Tomasz Chodkiewicz, Lechosław Kuczyński, Arkadiusz Sikora, Przemysław Chylarecki, Grzegorz Neubauer, Łukasz Ławicki, Tadeusz Stawarczyk.
• Breeding Birds of Europe: Divers to Auks v. 1: A Photographic Handbook Autorzy: Alfred Limbrunner, Manfred Pforr.
• Peterson Field Guide To Birds Of North America, Second Edition (Peterson Field Guides). Autor Roger Tory Peterson.
• Ptaki krukowate Polski Autorzy: Leszek Jerzek , Brendan P. Kavanagh , Piotr Tryjanowski.
• Przewodnik Collinsa. Autorzy: Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom.
• Ptaki The Sibley Guide to Birds, 2nd Edition (Sibley Guides). Autor: David Allen Sibley.
• The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds Autorzy: Terres, John K.
• Europe's Birds. Autorzy: Andy Swash, Rob Hume, Hugh Harrop, Robert Still.
• Encyklopedia ilustrowana. Autor: Andrzej G. Kruszewicz.
• Ptaki Polski Dominik Marchowski com.pl.
• Ptaki świata Autor: praca zbiorowa.
• https://pl.wikipedia.org/
• https://pixabay.com/