Ptak bernikla białolica.

Bernikla białolica w dorosłym upierzeniu ma zaokrąglone ciało, zaokrągloną głowę i stosunkowo krótką szyję. Białe pióra na głowie pokrywają większą część twarzy niż u gęsi kanadyjskiej, Bernikli kanadyjskiej (Branta canadensis). Plama na twarzy jest biała lub często kremowo-biała i rozciąga się również na czoło i pod gardłem. Czarne ubarwienie szyi rozciąga się poniżej klatki piersiowej. Brzuch bernikli białolicej jest biało ubarwiony na tylnym końcu i jasnoszary na przedniej stronie. Czarny kolorowy cienki pasek piór łączy oko i dziób. Stopy są całkowicie czarnego koloru. Pióra grzbietowe są ciemne, niebiesko-szare. Ogon jest całkowicie czarny, zarówno na jego grzbietowej i brzusznej stronie. Dziób bernikli białolicej ma czarny kolor i jest krótki. Ubarwienie piór powyżej skrzydła jest ciemnoszare, podczas gdy ubarwienie poniżej skrzydła jest jasne, srebrzysto-szare i białe. Upierzenie jest takie samo zarówno u samców jak i samic tego gatunku. Jednak samce są zwykle większe niż samice.

Wielkość bernikla białolicego.

Dorosłe bernikle białolice ważą od 1,4 do 2,2 kg,

Rozpiętość skrzydeł bernikli białolicej wynosi od 130 do 145 cm.

Długość ciała bernikli białolicej waha się od 55 do 70 cm.

Długość życia bernikli białolicej 18-25 lat.

Bernikla białolica składa się z czterech głównych populacji migrujących, które wykorzystują różne zimowiska i lęgowiska. Te główne populacje liczą dziesiątki tysięcy osobników, a największa z nich składa się z ponad 100.000 osobników. Inne mniejsze populacje zostały zidentyfikowane, ale ich liczebność wynosi tylko kilka tysięcy osobników. Zimowiska wszystkich tych populacji znajdują się na Wyspach Brytyjskich i w przybrzeżnych Niderlandach i są oddzielone stosunkowo niewielkimi odległościami, podczas gdy ich tereny lęgowe są znacznie oddalone od siebie w północnoeuropejskiej Arktyce. Te cztery główne populacje to:

• Populacja grenladzka.
• Populacja Svalbard.
• Populacja rosyjska.
• Populacja z Nowej Ziemi.

Bernikle białolice to ptaki wędrowne, które wiosną i jesienią przemieszczają się między swoimi lęgowiskami i zimowiskami. Bernikle białolice rozmnażają się na Grenlandii i zachodnim wybrzeżu rosyjskiej Arktyki, a zimę spędzają na Wyspach Brytyjskich i zachodnim wybrzeżu Holandii. Bernikle białolice latają w stadach i wykonują zwroty i skręty jako grupa. Uderzenia skrzydeł są szybkie. Stada są ścisłe i zazwyczaj tworzą linie podczas lotu, w przeciwieństwie do formacji V, jednak zaobserwowano, że czasami latają w formacji V.

Źródła zdjęć i treści:

• Ocena liczebności populacji ptaków lęgowych w Polsce w latach 2008–2012 wyd. 2015 Tomasz Chodkiewicz, Lechosław Kuczyński, Arkadiusz Sikora, Przemysław Chylarecki, Grzegorz Neubauer, Łukasz Ławicki, Tadeusz Stawarczyk.
• Breeding Birds of Europe: Divers to Auks v. 1: A Photographic Handbook Autorzy: Alfred Limbrunner, Manfred Pforr.
• Peterson Field Guide To Birds Of North America, Second Edition (Peterson Field Guides). Autor Roger Tory Peterson.
• Ptaki krukowate Polski Autorzy: Leszek Jerzek , Brendan P. Kavanagh , Piotr Tryjanowski.
• Przewodnik Collinsa. Autorzy: Lars Svensson, Killian Mullarney, Dan Zetterstrom.
• Ptaki The Sibley Guide to Birds, 2nd Edition (Sibley Guides). Autor: David Allen Sibley.
• The Audubon Society Encyclopedia of North American Birds Autorzy: Terres, John K.
• Europe's Birds. Autorzy: Andy Swash, Rob Hume, Hugh Harrop, Robert Still.
• Encyklopedia ilustrowana. Autor: Andrzej G. Kruszewicz.
• Ptaki Polski Dominik Marchowski com.pl.
• Ptaki świata Autor: praca zbiorowa.
• https://pl.wikipedia.org/
• https://pixabay.com/